Trekking in Kalaw

Een van de hoogtepunten van Burma is de driedaagse trek van Kalaw naar Inle Lake. Een trek houdt in dat je met een groepje toeristen en een Burmese gids drie dagen lang te voet op pad gaat. De grote rugzakken gaan met de auto alvast naar het eindpunt en zelf neem je alleen een kleine rugzak mee met voor drie dagen water en kleren. Min Min, onze gids, kende de weg feilloos en hoewel hij gebrekkig Engels sprak, zorgde hij ervoor dat het ons aan niets ontbrak.

Op de eerste dage trekken we door de heuvels en klimmen we tot 1500 meter. De weg leidt door slaperige dorpjes met huizen van bamboe, kraaiende hanen en rijstvelden. Het contrast met Europa kan haast niet groter. Mensen lopen rond in traditionele kleding en vervoeren alles nog met ossenkarren. Kleine kunderen hoeden kuddes waterbuffels met kalveren. Overal liggen rode pepers te drogen in de zon. Als je stil bent, dan hoor je niets. Geen auto's, geen motoren, alleen vogels. We komen langs een klooster waar kleine monnikjes ons lachend naar binnen wenken en we de hoofdmonnik vragen mogen stellen over het leven in het klooster en het Boeddhisme. Min Min vertaalt wanneer we met dropelingen praten over hun familie en hun gebruiken. Onze interesse opent onverwachte deuren. Voor ik het weet wordt ik in een klooster uitgenodigd om bij een groepje oudere vrouwen van de Pa-O stam te komen zitten. De dames zijn daar om eten te brengen voor de monniken en te offeren aan het gouden Boeddhabeeld. Allemaal dragen ze de traditionele kleding van de Pa-O; een zwarte jurk met subtiel gekleurde stiksels en een soort oranje tulband op hun hoofd. Er zijn wel 135 verschillende etnische groepen in Burma en allemaal hebben ze hun eigen kleding, taal en uiterlijke kenmerken. Een van de Pa-O dames glimlacht haar deels tandeloze lach. Ze zet een kommetje voor me neer en wijst op de theekan. Of ik misschien thee met hen wil drinken? Ze schenkt een kop groene thee voor me in en neemt er zelf ook een. We proosten ('babish!') en drinken. Iedreeen lacht en de sfeer is ongedwongen. Dat doen de mensen hier veel, lachen. Ze leiden simpele levens en het bestaan is niet altijd even makkelijk, maar iedereen lijkt zo content. Zo in balans. De vijf andere dames in de kring lijken allemaal over de 60 en in hun ogen zie ik wijsheid en vrede. Ik maak een foto van de groep en als ik ze het resultaat laat zien op het kleine LCD-schermpje, barst er een gekraai los van jewelste! Meteen wordt de camera uit mijn handen gegrist en gaat de kring rond. Druk kakelend in hun eigen taal wijzen ze op de foto. Ze zijn mijn aanwezigheid even helemaal vergeten als ze elkaar lachend tegen de arm slaan en mijn camera van alle kanten bekijken. De jaren vallen spontaan van hun schouders. Het lijkt opeens alsof ik de giechelende jonge meisjeskan horen die ze ooit waren. De plotselinge commotie doet ook de kring met rokende en thee drinkende mannen opkijken. De aanwezige monniken grijnzen breed. ik laat de oude vrouw zien hoe de camera werkt en met mijn hulp zet ze haar vriedninnen op de foto. Hoewel we niet dezelfde taal spreken is de communicatie eigenlijk helemaal niet moeilijk. Met handen en voeten kom je een eind. Als je daarbij ook nog je glimlach vanut je hart laat komen, dan spreek je een taal die iedereen begrijpt.

De weg over de rode aarde brengt ons naar een klein dorpje waar we de nacht doorbrengen bij een familie met twee kleine dochters. We slapen amper, want het is 2 graden 's nachts en het bamboehuisje biedt nauwelijks bescherming tegen de kou. In de ochtend worden Leonie en ik door de kleine meisjes beschilderd met thanakha. Dit is een pasta van sandelhout en water, die de vrouwen en kinderen op hun gezicht dragen. Ze gebruiken het als zonnebrandcreme en gezichtsverzorging. Alle vrouwen hier lopen elke dag met geel-witte cirkels op hun wangen en een streep over hun neus. De meiden doen hun uiterste best om er wat mooist van te maken en het resultaat mag er wezen. Het ziet er voor ons wel wat raar uit, twee bleke westerlingen met gele tekeningen oip hun wangen, maar de dorpelingen die we onderweg tegen komen schijnen het de normaalste zaak an de wereld te vinden.

Verder lopen we, over de slingerende rode wegen, omhoog en omlaag langs ontelbare Boeddhistische kloosters en door dalen met rijstvelden, dorpjes, tempels, langs een bergketen die als een ruggegraat op het landschap ligt. Vrijwel alle bomen in de omgeving zijn gesnoeid of gekapt voor brandhout en er groeien slechts jonge boompjes voor terug. Maar dan slaan we een hoek om en stuiten op een enorme, nee, gigantische boom met een kruin van 20 meter hoog en een omtrek van zeker 10 meter. Ik heb nog nooit van mijn leven zo'n grote boom gezien! Min Min legt uit dat het een Bodhi tree is. Dit is de boomsoort waar prins Siddharta onder zat toen hij de Verlichting bereikte en de eerste Boeddha werd. De bomen worden als heilig beschouwd door de Burmezen en worden daarom niet gekapt. Deze reuzen zijn dan ook al honderden jaren oud. Ik geloof niet dat ik ooit een boom heb gezien van meer dan 200 jaar oud. De Bodhi trees hier zijn volgends Min Min allemaal zo tussen de 200 en 700 jaar oud. Ik raak een van de laaghangende takken aan. Hij is zo dik als de stam van een 150-jarige Nederlandse beuk en hard als steen . Wat een diep respect voel ik voor deze levensvorm.

De zon gaat onder en de schaduwen worden lang. Het gouden licht laat de aarde nog roder worden. We lopen richting onze tweede overnachtingsplaats over een brede weg, langs een hoge berg met steile hellingen. De dorpelingen gaan naar huis voor de dag. Overal lopen mensen in traditionele kleding met boerenwerktuigen en kenmerkende Aziatische rieten hoedjes tegen de zon. Kinderen drijven kuddes koeien en waterbuffels de heuvel op. Om ons heen rijden houten ossenkarren met gevlochten rieten manden vol vers geoogste gember en pepers. De geur van de specerijen is heerlijk en hangt overal in de lucht. Koeienbellen rinkelen overal, mensen zingen traditionele liederene en zeggen elkaar gedag. We helpen een zware,met bamboe palen beladen ossenkar de heuvel op duwen en krijgen een welgemeende, schitterende witte lach van de drijver als bedankje. Het is alsof we in een tijdmachine zijn gestapt en honderd jaar terug in de tijd zijn gegaan.

'S Nachts overnachten we in een klooster. Ik loop in de nacht naar buiten om te plassen en wordt overvallen door zo'n honderdduizend schitterende sterren. Er loopt een traan uit mijn ooghoek. Gewoon zomaar. Omdat het zo mooit is allemaal, zo simpel, zo puur.