Veilig
Door: Fam
Blijf op de hoogte en volg Fam
08 Januari 2011 | Myanmar, Rangoon
Het was alweer veel te laat toen Si Thu en ik opstonden en naar de bushalte liepen. Ik had echt geen idee waar we waren maar Si Thu kent de stad op zijn duimpje en wist precies waar de laatste bus naar het centrum zou vertrekken.De laatste bus... die dus al weg was.
Wat nu? Het is meer dan een uur lopen naar mijn hotel en hij moet een half uur de andere kant uit lopen op thuis te komen. Om een obscure reden heb ik nog maar 1 dollar en 500 kyat (70 ct) in mijn tas, wat niet genoeg is voor een taxi. Meteen biedt Si Thu aan me naar huis te lopen. Dat plan wijs ik redoluut van de baan, want hij moet de volgende dag werken en ik weiger om hem 2,5 uur te laten lopen alleen om mij thuis te brengen.
Voor de grap zeg ik: "Weet je wat we doen? We bidden tot de Boeddha. Ik heb vandaag 10 dollar besteed aan het bezoeken van zijn tempel en het bestuderen van zijn leer. Dat is een godsvermogen hier en ik ben niet eens Boeddhist. Jij hebt vandaag 100 kyat aan dat straatkind gegeven en een hongerige buitenlander gevoederd, terwijl je eigenlijk helemaal geen geld daarvoor hebt. Voor al die goede daden mag hij ons best even veilig thuis brengen, vind je niet?"
Si Thu lacht schaapachtig, maar komt toch naast me op de stoeprand zitten. We vouwen beiden onze handen in namaste.
"Geachte Boeddha," bid ik, "breng mij alstublieft een vervoermiddel zodat Si Thu niet hoeft mee te lopen en we allebei naar huis kunnen." Si Thu giechelt.
Vijf minuten later, I kid you not, stopt er een taxi voor onze neus met 3 mensen op de achterbank en nog een plekje vrij op de voorstoel voor 1 dollar. Dank u, Boeddha.
Op het centrale punt in de stad stap ik uit en zeg gedag tegen de man achter me die een beetje Engels spreekt en met wie ik gezellig heb zitten kletsen. Het is pikdonker en er zijn nog maar een paar mensen op straat. Ik moet nog zeker 6 blokken lopen naar mijn hotel en ik weet eigenlijk niet zo heel zeker meer waar het precies is. Dus ik pak mijn reisgids met kaart erbij en begin te lopen. Even voor de duidelijkheid: ondergetekende loopt dus, met een camera en iPhone op zak. vrouwelijk. blank en alleen, door de donkere straten van de grootste stad van Burma. Mijn voelsprieten staan uit, maar ik vertrouw.
Dit is zo anders dan Manila, Bangkok, of Melbourne. Ik voel niks. Geen dreiging, geen agressie, geen onderhuidse onrust, geen angst. Niks.
De paar mensen die ik passeer zeggen me vriendelijk hallo. Hier en daar zitten wat mannen te dobbelen of thee te drinken. Wanneer ik stop om op mijn kaart te kijken, komen er drie mannen op me af om te vragen of ze me misschien kunnen helpen. Of ik verdwaald ben en zo ja, waar ik dan heen moet. Wanneer ik de naam van mijn straat compleet foutief uitspreek en niemand er een snars van begrijpt, roept een andere man, die toevallig net langs liep: " Oh, zus-en-zo-straat! Dat is de derde links." (maar dan met meer handen en voeten) Hij kijkt even op mijn kaart om zeker te weten dat hij de goede straat te pakken heeft. Hij weet het zeker. Drie blokken en dan naar links. Ik bedank de mannen. Ze wensen me een goede nacht en gaan terug naar hun thee.
De derde links loop ik mijn straat in. Voor ik mijn reisgids wegstop, valt mijn oog op een paragraaf in de Yangon-sectie. Er staat: 'Yangon is an incredibly safe city: you are far less likely to get robbed here than almost any big city in Southeast Asia [...] A far bigger danger is stumbling on the uneven pavement slabs or even disappearing completely into a sewage-filled pot hole. Keep your eyes peeled for such obstacles and carry a torch at night.'
Wat nu? Het is meer dan een uur lopen naar mijn hotel en hij moet een half uur de andere kant uit lopen op thuis te komen. Om een obscure reden heb ik nog maar 1 dollar en 500 kyat (70 ct) in mijn tas, wat niet genoeg is voor een taxi. Meteen biedt Si Thu aan me naar huis te lopen. Dat plan wijs ik redoluut van de baan, want hij moet de volgende dag werken en ik weiger om hem 2,5 uur te laten lopen alleen om mij thuis te brengen.
Voor de grap zeg ik: "Weet je wat we doen? We bidden tot de Boeddha. Ik heb vandaag 10 dollar besteed aan het bezoeken van zijn tempel en het bestuderen van zijn leer. Dat is een godsvermogen hier en ik ben niet eens Boeddhist. Jij hebt vandaag 100 kyat aan dat straatkind gegeven en een hongerige buitenlander gevoederd, terwijl je eigenlijk helemaal geen geld daarvoor hebt. Voor al die goede daden mag hij ons best even veilig thuis brengen, vind je niet?"
Si Thu lacht schaapachtig, maar komt toch naast me op de stoeprand zitten. We vouwen beiden onze handen in namaste.
"Geachte Boeddha," bid ik, "breng mij alstublieft een vervoermiddel zodat Si Thu niet hoeft mee te lopen en we allebei naar huis kunnen." Si Thu giechelt.
Vijf minuten later, I kid you not, stopt er een taxi voor onze neus met 3 mensen op de achterbank en nog een plekje vrij op de voorstoel voor 1 dollar. Dank u, Boeddha.
Op het centrale punt in de stad stap ik uit en zeg gedag tegen de man achter me die een beetje Engels spreekt en met wie ik gezellig heb zitten kletsen. Het is pikdonker en er zijn nog maar een paar mensen op straat. Ik moet nog zeker 6 blokken lopen naar mijn hotel en ik weet eigenlijk niet zo heel zeker meer waar het precies is. Dus ik pak mijn reisgids met kaart erbij en begin te lopen. Even voor de duidelijkheid: ondergetekende loopt dus, met een camera en iPhone op zak. vrouwelijk. blank en alleen, door de donkere straten van de grootste stad van Burma. Mijn voelsprieten staan uit, maar ik vertrouw.
Dit is zo anders dan Manila, Bangkok, of Melbourne. Ik voel niks. Geen dreiging, geen agressie, geen onderhuidse onrust, geen angst. Niks.
De paar mensen die ik passeer zeggen me vriendelijk hallo. Hier en daar zitten wat mannen te dobbelen of thee te drinken. Wanneer ik stop om op mijn kaart te kijken, komen er drie mannen op me af om te vragen of ze me misschien kunnen helpen. Of ik verdwaald ben en zo ja, waar ik dan heen moet. Wanneer ik de naam van mijn straat compleet foutief uitspreek en niemand er een snars van begrijpt, roept een andere man, die toevallig net langs liep: " Oh, zus-en-zo-straat! Dat is de derde links." (maar dan met meer handen en voeten) Hij kijkt even op mijn kaart om zeker te weten dat hij de goede straat te pakken heeft. Hij weet het zeker. Drie blokken en dan naar links. Ik bedank de mannen. Ze wensen me een goede nacht en gaan terug naar hun thee.
De derde links loop ik mijn straat in. Voor ik mijn reisgids wegstop, valt mijn oog op een paragraaf in de Yangon-sectie. Er staat: 'Yangon is an incredibly safe city: you are far less likely to get robbed here than almost any big city in Southeast Asia [...] A far bigger danger is stumbling on the uneven pavement slabs or even disappearing completely into a sewage-filled pot hole. Keep your eyes peeled for such obstacles and carry a torch at night.'
-
08 Januari 2011 - 08:41
Freek:
Dat klinkt wel heel erg relaxt. Het verschilt hier van stad tot stad maar yangon klinkt zeer fijn. Wij zijn hier gisteren achter een vriendleijk mannetje aangelopen omdat hij ons wat wilde laten zien, maar na een klein half uur lopen bleek het toch een tourist-trap te zijn. Wel meteen de kathedraal van Mysore kunne bekijken.
Houd je voelsprieten uit, maar word niet paranoia!
Kus Freek
-
08 Januari 2011 - 11:38
Papa:
Gelukkig lijkt het daar veilig .Ben blij dat je heelhuids aan bent gekomen en dat het goed gaat .
Blijf maar fink tot Boedha bidden dan komt alles vast wel goed.blijf wel voorzichtig schat ,love you -
09 Januari 2011 - 19:07
Opa:
Zo zie je maar een gebedje tot Boeddha ,en je bent zo weer thuis.pas goed op je zelf een dikke knuffel van mij .groetje,s Opa -
29 Januari 2011 - 07:55
Daan:
Hoi fam, Ik ben daan en ga over een maand naar Myanmar toe, dus ik ben zeer benieuwd naar verhalen enz van mensen die er al geweest zijn. daan_vredevoort@hotmail.com is mijn e-mail adres. Misschien kan je me een klein berichtje sturen, zodat ik je vervolgens kan overspoelen met vragen haha.
Groetjes Daan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
