Si Thu

In de bus van het vliegveld naar het centrum van Yangon ontmoetten we een Burmese jongen die redelijk Engels sprak. Zijn naam is Si Thu en hij was zo geinteresseerd en leuk dat hij de hele avond bij ons (mijn twee Kroatische reisgenoten die ik op het vliegveld heb ontmoet en ik) is gebleven. We zijn spontaan vrienden geworden. Si Thu is pas 19, een beetje verlegen, zeer zachtaardig en ongelooflijk leergierig. Ik kan ontzettend leuk met hem praten. Hij wil graag zijn Engels oefenen, nieuwe vrienden maken en ik wil alles weten over de Burmese cultuur, dus vanavond spraken we af, want hij wilde me graag meenemen naar de Shwedagon Pagoda. Deze pagoda is HET symbool van de boeddhistische cultuur in Burma; een 100 meter hoge stupa die compleet bedekt is met goud. Op de top zitten een enorme diamant, smaragd, saffier en robijn van onschatbare waarde en het hele complex eromheen is een grote tempel met honderden Boeddhabeelden. Het was geweldig.

Maar het hoogtepunt van de avond was eigenlijk gewoon dingen samen doen met Si Thu. De avond daarvoor had hij me een fles water aangeboden om te delen. Ik bood meteen aan die te betalen, want deze jongen verdient 50 dollar per maand (rond de 35 euro!) en ik vond het dus belachelijk dat hij het water zou betalen, maar hij stond erop. Hij bleek ook vanavond weer onvermurwbaar: hij wilde me dingen laten zien en dus wilde hij de bus betalen naar de pagoda. Hij nam me daarna mee voor eten, dus stond hij erop om te betalen. Ik betaalde gelukkig het kaartje voor de pagoda zelf (hij mocht gratis naar binnen) en ik huurde ook een gids, een vriendelijke oude man met veel kennis. Samen kregen we een rondleiding door het complex. Maar zelf het eten betalen, daar wilde Si Thu dus niks van weten! Er was niets wat ik kon doen om hem van gedachten te laten veranderen. Si Thu is een jongen die geld geeft aan bedelende straatkinderen en er supertrots op is dat hij zijn stad kan laten zien. Het is een echte Boeddhist met een hart van goud. Er zit geen greintje kwaad in en hij heeft geen dubbele agenda. Hij is gewoon zichzelf en draagt zijn zachte hart aan de buitenkant.

Honderduit praten we tijdens het eten. Hij vraagt mij van alles over het leven in Nederland en ik vraag hem alles over zijn familie en zijn leven hier. Grootse plannen heeft deze jongen, om werkervaring op te doen, dan promotie te maken, en uiteindelijk De Baas te worden. Zodat hij vaker terug kan reizen naar het platteland, waar zijn familie woont. Nu kan hij zich dat maar 1 keer in de 2 a 3 maanden veroorloven. Zodat hij straks vlees kan eten, wnat vlees is duur. (Dus onder het voorwendsel dat wij westerlingen zwakke magen hebben, nam ik alleen rijst en liet ik hem het hele stuk vlees in zijn eentje opeten.)

Na het eten heb ik een dealtje met hem gesloten. Als dank dat hij mij zijn stad laat zien, en omdat we vrienden zijn ("en vrienden delen alles," zei ik, "ook de rekening."), heb ik hem laten zweren dat hij mij morgen het eten laat betalen. En ik heb hem ook laten beloven dat hij zoveel vlees zal eten als hij maar wil.