Een oude vriend

Nooit had ik gedacht dat uit het vliegtuig stappen in Maleisië zou voelen alsof ik een goede vriend ontmoet die ik lang niet heb gezien. Zodra de deur van het toestel open ging en de geur van Azië me tegemoet dreef, kwamen er zoveel herinneringen terug dat ik even verblind werd. De geur van Zuidoost Azië is zoet en licht, van kookdampen en specerijen en zonverbrand asfalt met een vleugje tijgerbalsem. Heel anders dan Afrika, wat een meer zurige lucht heeft, van houtvuren en maispap-zweet doorspekt met het rode stof wat alles bedekt.

Ik ken de weg op LCCT Airport inmiddels feilloos. Ik begroet de vriendelijke mensen die altijd bereid zijn om te helpen, zeker als het een dame alleen betreft, iets wat ze maar niet kunnen bevatten, hoeveel ze er ook tegenkomen. Ik weet ook al waar ik heen ga. Met de Aeroport Bus naar KL Sentral, het busstation in centraal Kuala Lumpur. Daar zal ik een trein pakken en dan de tropisch stromende regen doorrennen naar Le Village, een guesthouse gerund door Maleise Rastafarians (voor de oplettende lezer: dit is het guesthouse waar ik ooit door een spin gebeten ben).

Morgen vertrek ik naar Burma en ik kan niet wachten. Er is niets meer waarvoor ik nerveus ben. Eigenlijk alleen voor het op tijd halen van mijn vluchten. Hoewel ik normaal gesproken wel van het onverwachte avontuur ben, geeft het me ook veel rust om deze keer precies te weten waar ik ben, waar ik heen ga en wat ik kan verwachten. Ik ken de waarde van het geld en de efficiëntie (of soms juist het gebrek daaraan) van de mensen. En hoewel Burma een nieuw land is voor me, is het toch Azië, mijn oude kameraad die ik een maand lang gezelschap zal houden.