London, baby!

Opstaan in de extreem vroege morgen, dwz voor 6 uur, is nooit mijn ding geweest. Er zijn maar 3 dingen waarvoor ik om 5 uur op sta en dat zijn paarden, reizen en duiken. Maar er moest een vliegtuig gehaald worden, dus om 10 voor 5 ging de wekker.

Natuurlijk zag ik erg op tegen het afscheid van mijn familie. Ik ben al anderhalve maand bezig met afscheid nemen van iedereen en ik was er helemaal klaar mee. Om dan de moeilijkste tot het laatst te moeten bewaren was, tja.. moeilijk. Het werd, met veel moeite, net geen huilpartij. Nu hou ik mijn hart sterk, en dat kost me erg veel moeite, want het betekent dat ik een deel van mijn gevoelens opkrop. Daar ben ik meestal niet zo goed in, maar ik heb gewoon het gevoel dat als ik die verdrietige gevoelens de vrije loop had gelaten, ik de maand december niet doorgekomen was. Dan was alles alleen maar ellende geweest en had ik nergens van kunnen genieten of naar uit kunnen kijken. Het had emigreren een slechte bijsmaak gegeven in plaats van een positief gevoel van avontuur en het in vervulling gaan van een droom. En dus bevinden deze gevoelens zich ergens in mijn hart, opgesloten, tot ik een tijd vind om ze stukje bij beetje vrij te laten en te verwerken.

Toen het afscheid achter de rug was, ging ik mijn dollars kopen. Ik moest nogal moeilijk doen, aangezien ik alleen nieuwe, ongevouwen briefjes wilde, die niet met het serienummer CB beginnen. Anders kan ik ze namelijk niet inwisselen in Burma. De mensen daar nemen wel dollars aan, maar moeten ze zelf bij de bank weer inwisselen in kyatt. En de bank neemt alleen schone, nieuwe briefjes aan. Waarom die mensen dan überhaupt dollars aannemen is mij niet helemaal duidelijk, maar het kan iets te maken hebben met het feit dat ze een deel van hun inkomsten moeten afstaan aan de corrupte regering. Gelukkig was de mevrouw van mijn bank heel aardig en kreeg ik wat ik wilde. En toen, heel even, was het daar. Het Vrijheidsgevoel. Met een hart wat expandeerde van vreugde liep ik naar de gate, klaar om Nederland te verlaten, deze keer voor het echie. Geen huis meer, geen baan meer, geen paard meer, dus geen zorgen of verplichtingen, niemand die me tegenhoudt mijn droom te verwezenlijken. Ik ben vrij! Zo vrij als een vogeltje!

Met wat vertraging vloog ik naar Londen. Eigenlijk zou ik de hele dag op het vliegveld moeten wachten, aangezien mijn vlucht naar Azië pas om 22.00 uur zou gaan, maar aangezien de US dollars goedkoper waren dan ik dacht, besloot ik om een dag Londen in te gaan. Want behalve op de vliegvelden voor transit ben ik nog nooit in Engeland geweest. Een mooie kans dus om wat te zien van de stad waar ik altijd zoveel over hoor. Ik had alleen geen zin om de hele dag door de vrieskou te lopen, dus besloot ik naar het British Museum te gaan. In dit museum staan alle kunstschatten die de Britten door de eeuwen heen van andere volkeren en culturen hebben gejat. Het was fascinerend! Ik heb de Rosetta Stone gezien (dé sleutel tot het ontcijferen van oud-Egyptische hieroglyphen), en heel veel mummies en een kristallen schedel, en van alles en nog wat. Ik had maar een paar uur, maar een dag was nog niet genoeg om alles te bekijken. Wat ook een erg gave bijkomstigheid is, is dat in de UK alle musea gratis zijn. Het was dan ook erg druk. Ik vond het een geweldig idee van de regering, want ik zag overal ouders met kinderen en tieners en mensen die normaal geen geld zouden (kunnen) betalen om naar een museum te gaan. Op deze manier kan tenminste iedereen genieten van de roofzucht van hun voorvaderen. Londen zelf had wel een toffe sfeer. Ik heb me er prima vermaakt.

Terug op het vliegveld was de volgende vlucht ook wat vertraagd, maar ging alles verder voorspoedig. Ik had zelfs 3 stoelen voor mezelf alleen, waardoor ik redelijk okee geslapen heb. In ieder geval horizontaal. Nu nog even wennen aan het tijdsverschil, want ik ben alweer klaarwakker terwijl het hier weer avond is.