Ervaringen in Laos

Toen ik door Cambodja en Thailand reisde kwam ik veel mensen tegen die me vertelden hoe geweldig Laos is. Nog niet verpest door het toerisme, lieve mensen en prachtige natuur waren enkele van de kreten die ik hoorde. Zodoende kon ik natuurlijk niet wachten tot ik verder Laos in zou gaan.

Een populaire manier van vervoer van Huay Xai naar de voormalige hoofdstad Luang Prabang is de slow boat. In twee dagen zak je dan de Mekong rivier af en daar tussenin slaap je in Pak Beng, een dorp in de jungle, aan de oever van de rivier. Dat klonk mij als een goede afwisseling van de busreizen in de oren en ik boekte een ticket. Het was meer dan tijd om Huay Xai en de onaardige mensen van het grensstadje achter me te laten.

Helaas was het niet helemaal zo leuk als ik dacht. Het begon 's ochtends al, toen de boot, die voor 70 personen is gemaakt, voller en voller werd geladen met mensen en bagage. Er zaten op een gegeven moment al 90 mensen op de boot en er stonden er nog zeker 30 op de kant die allemaal een kaartje hadden. Het gevolg was dat wij, de toeristen, aan het muiten gingen. We moesten echt met zijn allen een rel schoppen om te te voorkomen dat er meer mensen aan boord kwamen en de hele schuit te zwaar geladen zou worden. De kapitein was laaiend, maar daar hadden wij lak aan. Uitiendelijk, na een uur van joelen en tegenstand bieden, haalden ze er een tweede boot bij. Met 20 mensen teveel konden we vertrekken.

De reis zelf was erg mooi. Laos is een groot land en heeft maar 5.6 miljoen mensen, dus in het noorden zijn de regenwouden nog grotendeels onverstoord. Er komen dieren voor als Aziatische tijgers, zwarte kraagberen, gibbons en panters. Hoewel ze allemaal bedreigd worden door stroperij (vooral de tijgers en beren voor Chinese medicijnen), zijn de wouden hier de mooiste die ik ooit heb gezien. Het is prachtig om de rivier te bevaren en de enorme jungles om je heen te zien oprijzen, de bergen zelfs op de steile stukken begroeid met gigantische bomen, lianen en orchideeen. Voor Pak Beng en zijn mensen heb ik echter geen goed woord over. Laten we zeggen dat in die ene nacht dat ik daar was, we 1 keer afgezet zijn met het eten in een restaurant, ik twee maal marihuana en twee gigolo's aangeboden heb gekregen, en dat een van mijn medereizigers in de problemen kwam door een misverstand met een guesthouse wat helemaal nergens op sloeg. Op de tweede dag begon het keihard te regenen en dat hield niet op tot we in Luang Prabang aankwamen. Tegen die tijd had ik behalve de natuur en de Gibbon Experience, nog geen echt fijne ervaringen gehad met Laos en zijn mensen en begon ik te twijfelen of ik nog lang wilde blijven. Wat ik wel erg leuk vond, was dat ik een oudere Nederlanse vrouw op de boot ontmoette, Ria. Ze was supergezellig en na een paar gesprekken leerde ik dat zij 15 jaar lang als hoofd-inkoper voor de VARA heeft gewerkt. Zij reisde de hele wereld rond om overal nieuwe series voor de Nederlandse televisie in te kopen, en was persoonlijk verantwoordelijk voor de aanschaf van The Flying Doctors, Law and Order, The Oprah Winfrey Show en Heartbreak High. (Voor die laatste serie heb ik haar op mijn blote knietjes persoonlijk bedankt. Dames, wie was er niet verliefd op Drazic?) Ze heeft na het kopen van Oprah, met de dame zelf een diner gehad op het filmfestival in Cannes. "Aardige vrouw," zei Ria met haar nuchtere Nederlandse stem.

Je ontmoet zo nog eens mensen in the middle of nowhere op de Mekong.

De Lonely Planet zegt: "Luang Prabang is a tonic for the soul". Goddank hebben ze gelijk. Zelfs toen we zeiknat in de pleurende regen door de voormalige hoofdstad liepen op zoek naar accomodatie, vond ik die plaats al geweldig. Het staat vol met witte huizen, in Frans-koloniale stijl (Laos was een Franse kolonie), compleet met de karakteristieke luiken voor de ramen en prachtige bloementuinen. Eigenlijk lijkt het wel op Zuid-Frankrijk. Het was echt een plaats om bij te komen van al het geweld van de afgelopen dagen. De mensen waren erg vriendelijk, de watervallen prachtig en ze brouwen hier een bier (Beerlao, door Carlsberg) wat uitermate goed te drinken is. De mensen die mij en mijn smaak in bieren kennen, weten dat dat een goed teken is ;-). Ook heb ik mijn eerste rode wijntje sinds een maand gedronken! Het kon niet op met de verwennerij.

Vang Vien, de plaats waar ik nu ben, ligt midden in de bergen en wordt omgeven door een landschap wat bijna spookachtig is; supersteile bergen van honderden meters hoog rijzen op uit het niets en vormen ketens die me doen denken aan een rij reusachtige tanden. Het lijkt alsof we op de tong van Moeder Aarde lopen, met de bergen als kronen verankerd in haar onderkaak. Ik zat tegen het raam van de bus geplakt en kon er geen genoeg van krijgen. Als ik het guesthouse uitkom, loop ik zo tegen dit ademebenemende landschap aan. Ik blijf me verbazen over de schoonheid ervan. Zoiets als dit heb ik nog nooit gezien.

Vandaag gingen een medereizigster en ik op de fiets over het platteland een van de grote grottenstelsels bezoeken. Het was een steile, haast vertikale klim naar de ingang van de grot, maar zo de moeite waard! Stalagmieten en stalagtieten glinsterden je met hun miljoenen kristallen tegemoet en van de meeste potholes kon je de bodem niet eens zien. Natuurlijk hadden we alleen een gare knijpkat bij ons als lamp, slippers aan en waren we bijna in het donker verdwaald, maar uiteindelijk vonden we de weg terug. Weer een prachtig stukje natuur in Laos! Ik ben blij dat ik hier nu ben, nu het nog redelijk onontwikkeld is, en niet over 5 of 10 jaar, wanneer de meeste wouden gekapt zullen zijn en toeristen de boel letterlijk plat lopen. Hier ligt nog wel werk voor ecologen! Foto's bij dit bericht komen eraan, maar doen zoals meestal het overweldigende landschap geenszins recht.

Maandag vlieg ik naar Hanoi, de grootste stad in het noorden van Vietnam.