Alle dagen feest

Midden in de nacht kwam ik aan in Bangkok. Heerlijk, die temperaturen! Ik ben nog nooit zo blij geweest met zweetvoeten. De jongens hadden een eerdere vlucht en wachtten me op, maar aangezien we om 4 uur alweer moesten opstaan om onze vlucht naar Koh Samui te halen, besloten we om maar niet te slapen. Wat waren we moe toen we eindelijk aankwamen op Koh Pangan! Chris was er het jaar daarvoor ook al geweest met vrienden, dus hij wist precies waar we heen moesten voor goedkope accomodatie en... de vetste feesten. Want Koh Pagnan is het feesteiland van Thailand. De meesten van jullie zullen wel van de Full Moon Parties hebben gehoord, en met reden! Die worden dus elke maand op dat eiland gehouden. Wij zaten er niet tijdens volle maan, maar dat mocht de pret niet deren; elke nacht ging het feest los op het strand. Wat een contrast met Hanoi, waar iedereen communistisch is en dus geen lol mag hebben, waar het koud was en we nooit zon zagen en waar het accent van onze reis lag op het ontdekken van de cultuur. Nou, niks was daar van over in Thailand! Overdag lagen we op het strand en zwommen we in een zee van 27 graden, bij nacht dansten we met honderden andere toeristen de hele nacht met onze blote voeten in het zand, op techno, op trance, op mainstream, op reggae, op van alles. Mixdrankjes werden gekocht per 'bucket' (letterlijk een emmertje) en mijn outfit bestond uit een bikinitopje en een rokje (zie Nieuwjaars outfit), omdat meer kleren gewoon te warm zijn in dat klimaat, ook 's nachts. Aangezien Jack, Chris en ik nogal van het dansen zijn en we sinds dat ik hen ontmoette in Cambodja niet meer behoorlijk hadden gefeest, kun je je wel voorstellen hoe dat ging elke avond:

"Ik ben echt super moe en alles doet pijn."
"Ja, ik ook mate, ik kan gewoon niet meer lopen van de spierpijn. Komt vast doordat we vanochtend om 7 uur thuis kwamen van dat feest..."
"Ja. Was best leuk hè?"
"Zeker... vanavond weer?"
"Wat dacht jij dan!"

En zo ging dat elke avond, hoe moe we ook waren. Er MOEST en ZOU gedanst worden voor het slapengaan.

Een van de hoogtepunten van de week was de Half Moon Party. Een wat? Juist, een Half Moon Party. Voor die mensen die niet kunnen plannen (zoals wij) en voor de locals die altijd wel geld willen verdienen, is er niet alleen een Full Moon Party, maar ook een Dark Moon Party, een New Moon Party und jawohl, een Half Moon Party. Zo hoef je nooit bang te zijn dat je wat mist als je net even niet op tijd bent voor de volle maan. De Half Moon Parties verschillen wel in een opzicht van de rest, in dat ze niet op het strand gehouden worden, maar ergens midden in de jungle. Dáár moesten wij bij zijn natuurlijk!

Natuurlijk had ik net op die dag een oogontsteking opgelopen. Als ik knipperde voelde het alsof er een zandkorrel over mijn oogbal schraapte en mijn oog was zo geïrriteerd dat zelfs het licht pijn deed. Koppig als ik ben had ik er natuurlijk niks aan gedaan totdat ik op de ochtend voor de Half Moon Party wakker werd met een oog alsof iemand er zoutzuur ingegoten had. Chris keek me aan en schrok zich rot, waarna hij me meteen meesleurde naar de dokter.

De dokter was een Thai die overduidelijk niet veel klanten had gehad de laatste tijd. Ik zeg 'klanten' omdat hij me zijn praktijk binnenhaalde alsof hij me een auto wilde verkopen. Met veel poeha werd ik op een brancard gesmeten en werd de assistente afgesnauwd om als de donder die en die spullen te halen. Vervolgens werd ik onder handen genomen zoals ik veeartsen wel met koppige schapen heb zien doen. Hij stelde me wel 3 keer per minuut gerust dat er niks aan de hand was, dat het zó over was, dat het écht geen pijn zou doen, terwijl hij me in de houtgreep hield en met een wattenstaaf in mijn oogbal porde alsof hij aan het fonduen was. Chris kon toen al niet zijn lachen inhouden, maar toen ik na 10 minuten met een enorme ooglap vastgetaped aan mijn gezicht als Piet Piraat naar buiten liep, had hij zoveel buikpijn van het lachen dat ie om een van mijn pijnstillers vroeg. Nou, heel grappig.

En zo toog ik beooglapt en al naar de Half Moon Party. Iedereen werd beschilderd met black light bodypaint, dus ik besloot om er het beste van te maken en liet een ster op mijn verband tekenen, zodat het net leek of ik de nieuwe trend van het Europese vasteland mee naar Thailand had genomen. Ongeveer honderd mensen vroegen me die avond wat er gebeurd was met mijn oog en de verhalen die ik ze wijs maakte werden steeds fantastischer, tot hilariteit van mijn vrienden, die op gehoorafstand bleven hangen om te horen wat voor onzin ik nu weer uit mijn mouw schudde. Van "een haai kwam te dichtbij met duiken en sloeg met zijn staart mijn duikbril af" tot "ik was aan het spacen op paddestoelen en dacht dat mijn oog mijn ergste vijand was". Maar de kroon op de onzin was toch wel het verhaal dat mijn vriendje niet kon mikken en ik per ongeluk de volle lading van zijn liefde in mijn oog had gekregen. Daarna bleek ik een allergische reactie te hebben gekregen en voilá, een ontstoken oog. Nou mensen, het zal jullie verbazen hoeveel achteloze stervelingen dat verhaal geloofden! Ik heb eigenhandig een urban myth in het leven geroepen. Als die ooit op MythBusters komt, geef ik een feestje.

De Half Moon Party was een succes. Veel mensen, snoeiharde muziek en een prachtlocatie met veel kunstige bouwwerken die oplichtten in het black light.

Helaas komt aan alle goede dingen een eind. Na 8 dagen een hechte groep geweest te zijn, gingen Laura, Steph, Gareth, Chris, Jack en ik uit elkaar. De meesten gingen naar huis, en sommigen trokken verder. Het afscheid was hartverscheurend. Zo vreemd hoe je in zo'n korte tijd zo close kunt worden met sommige mensen. Ik heb nog een week op Koh Samui gezeten om bij te slapen voor ik naar huis ging. En reken maar dat ik het nodig had! Na 2 weken van ongeveer 4 uur slaap per nacht en teveel alcohol, had ik even een retreat en detox-programma nodig. Dus vond ik op Koh Samui een rustig strandje met wat hutjes, weg van de toeristen. Het enige wat er was was een internetcafé en scooterverhuur voor als je naar de bewoonde wereld wilde. Daar heb ik bijgeslapen met 14 uur per nacht, tot het tijd was om naar huis te gaan.

Zoals altijd had ik er moeite mee het leven van vrijheid en zonneschijn achter me te laten, maar Nederland riep. Het was wel leuk om iedereen weer te zien natuurlijk, al had dat sneeuwkanon van de afgelopen weken van mij wel achterwege mogen blijven.

En zoals jullie van mij gewend zijn zit ik nooit lang bij de pakken neer: ik ben alweer mijn volgende reis aan het plannen voor Januari: Zuid-Amerika, here I come!