Goooooooodmorning Vietnam!

Vang Vieng in Laos was op zijn zachtst gezegd herfstachtig. De dag na ons grottenavontuur maakten wij ons desondanks op voor een traditionele Vang Vieng backpackers activiteit: tubing.
Tubing houdt in dat je een autobinnenband flink opblaast, een wilde rivier opzoekt, met band en al erin springt en hoopt dat je enigzins levend ergens stroomafwaarts weer tevoorschijn komt. Ik had het in Australia al eens gedaan en ik kan je vertellen dat het verslavend is! Jammergenoeg was het deze keer koud en regenachtig, maar het vooruitzicht van rond de tien adrenalinestoten per minuut maakte dat ik zo'n gevoel had dat ik het gauw warm genoeg zou hebben.

Wat had ik het mis.

Tubing in Vang Vieng is anders dan op alle andere plekken van de wereld: Men neme een binnenband en legge die in de langzaamstromende rivier. Men grijpt een Beerlao, opent deze, zet menzelf in een luie-stoel-zit in de binnenband en laat menzelf ontspannen de rivier afdrijven, onderwijl genietend van het bier. Heel wat anders dan wat ik gewend ben, maar absoluut geen vervelende ervaring! De eerste bar lag 5 minuten stroomafwaarts. Bar? Jazeker de hypotheker, een bar! Langs de hele rivier staan houten barren op de oevers, met muziek, kampvuur en stellages en waterkabelbanen gemaakt om de dronken durfals toch nog de adrenaline te geven die ze oorspronkelijk verwachtten. Men kan bij elke bar met de binnenband aanleggen en een feestje vieren alvorens verder de rivier af te zakken. Zo slingerde ik 5 barren later met mijn dronken hoofd ondersteboven aan een trapeze 10 meter boven de rivier, terwijl enkele voorbij kayakkende Japanners getrakteerd werden op een Tarzan-yell van mijn Ierse mede-tubers. Het was een vrij hilarische dag, en dat is nog subtiel uitgedrukt.

Met pijn in ons hart verlieten we Vang Vieng om naar Vientiane te reizen. De temperatuur was namelijk nog verder gedaald, het regende bijna non-stop en wij besloten dat als we in een Europese winter wilden zitten, we wel naar huis zouden gaan. Op naar zonniger zuidelijke oorden voor de Ierse meiden en op naar Hanoi voor Fammetje!

Toen ik in Vietnam het vliegtuig uitstapte, dacht ik dat ik zou bevriezen. Chris, een van de 3 Aussie jongens met wie ik in Hanoi had afgesproken voor Tet (Chinees nieuwjaar), kwam me ophalen en ik herkende hem amper met zijn dikke winterjas aan en wollen muts op. Nou komt hij uit Melbourne, en is dus zowiezo een enorm mietje wat kou betreft, maar een dikke jas was echt geen overbodige luxe! Het was geweldig om de jongens weer te zien (ik had hen ontmoet in Cambodja) en we hebben Hanoi goed op stelten gezet. 7 Februari was namelijk Tet en heel Hanoi was uitgelopen om in het centrum te dansen, te feesten en om 12 uur het vuurwerk te kijken. Happy Newyear! Wij lagen in een deuk, want dit was de tweede keer in een maand dat we nieuwjaar samen vierden, deze keer ingepakt en rillend van de kou in plaats van in bikini op een tropisch eiland.

Na een paar dagen in Hanoi werd het tijd voor mij om verder te gaan en afscheid te nemen van Chris, Jack en Gareth... om er achter te komen dat er geen enkele bus is die nog niet volgeboekt was! Tet duurt officieel 3 dagen, waarin alles gesloten is, maar de meeste Vietnamezen nemen meerdere dagen vrij. Het gevolg is dat tot het eind van de maand iedereen per bus, trein en vliegtuig weer thuis probeert te komen van hun familiebezoek op het platteland. Er was geen enkele plaats beschikbaar tot eind februari. Ik wist niet wat ik hoorde. Dat zou betekenen dat ik vast zou zitten in Hanoi tot een onbestemde datum, in de kou (10-15 graden) voor de rest van mijn reis!
Intussen waren de jongens al aan het pakken en zich aan het voorbereiden op hun vlucht naar de zonnige, warme tropische stranden van het zuiden van Thailand. Opgetogen gooiden ze hun handschoenen uit het raam, groeven ze hun zwembroeken op uit hun tas en verklaarden de liefde aan hun zonnebrandcreme. Toen ik ze nog enigzins ontdaan het nieuws bracht, was hun eerste reactie: Nou, dan ga je toch met ons mee?

Spontaan zag ik palmbomen voor me, blauwe lucht die ik al in 2,5 week niet meer gezien had en een oceaan zo warm dat je ook 's nachts kunt zwemmen. Snorkelen tussen het koraal, Cuba Libres drinken op het strand, op blote voeten dansen in de bar! Een keuze was zo gemaakt.

Jammer van Vietnam, maar de zon roept. Ik kom wel een keer terug wanneer het zomer is.