Do nothing in Pai

De titel van dit stukje is de slogan van het dorpje Pai. Een paar dagen geleden zei ik vaarwel tegen Chiang Mai en pakte ik de lokale bus de bergen in. Natuurlijk gaat dat op zijn Thais; tassen bovenop het dak en lekker met de deur open rijden op de snelweg. Maar ik heb erg genoten van de rit hierheen, want hoger en hoger beklommen we de haarspeldbochten, terwijl de koele bergwind van de regenwouden door de bus waaide. Ik heb wel een uur in de deuropening gestaan om van het uitzicht te genieten terwijl we met veel herrie op een slakkengangetje omhoog kropen. De vloek van de yogi lijkt opgeheven, want hoewel de bus behoorlijk ramshackle was, hebben we geen problemen ondervonden.

Pai staat als te boek als een dorp vol alternatievelingen en hippies. Dat heeft er helaas voor gezorgd dat het nu enigzins platgewalsd wordt door toeristen en (voor Thaise begrippen) vrij duur is, maar door stom geluk vond ik ergens een goedkoop rieten hutje in het centrum om te slapen. Al dat actieve gedoe van de dagen ervoor zorgde ervoor dat ik me meteen afvroeg wat ik allemaal kon gaan doen. Het eerste wat me overkwam was dat ik de Yellow Sun Bar binnen geloodsd werd door de barman en daar ineens allemaal mensen ontmoette en spontaan uitgenodigd werd voor een gratis maaltijd. Twee mensen hadden namelijk een Thaise kookcursus gedaan en hadden personen nodig om hun baksels op te eten. Zo bevond ik me dus ineens bij Tee thuis op de grond met de heerlijkste Thaise gerechten voor mijn neus. Daarna werd er gedronken in de bar. Had ik toch nog een leuke verjaardag!

In de dagen erna leerde ik de mensen uit de hutten rond die van mij kennen en de mensen uit de bar. Voor je het weet heb je vrienden. Activiteiten zijn er niet veel in Pai. Niet omdat er niks te doen is, maar gewoon omdat niemand ze doet. Pai is zo'n plek waar je voor een paar dagen heen gaat en een half jaar blijft hangen. Tijd heeft geen betekenis hier. De dagen verstrijken gewoon. Toen ik tijdens een potje pool aan Benji vroeg: "Wat heb jij vandaag gedaan?" Keek hij me nietbegrijpend aan.
"Hoe bedoel je?" Vroeg hij, niet helemaal zeker of hij mijn vraag goed verstaan had.
"Nou, of je iets gedaan hebt vandaag. Je weet wel, ben je naar het olifantenkamp geweest, of heb je misschien een waterval bezocht?" Weer die stomverbaasde blik. De barman kwam me te hulp en zei met een grijns: "Benji is hier al sinds 23 december. Hij speelt pool en drinkt bier. Dat is het."
Ik leerde al gauw dat dit is wat mensen doen hier. Ontspannen, in de zon liggen, praten, eten, drinken, rond het kampvuur zitten. Het werd me nog eens duidelijk toen ik door de hoofdstraat liep en overal t-shirts zag met: 'Do nothing in Pai'.
Voor je het weet wordt je erin meegezogen. Nu hang ik rond met Adam (USA) en Josh (Canada), waarvan de laatste het probleem heeft dat ie al een maand niet bij zijn bankrekening kan en op 30 bath (1 dollar) probeert te leven. Hij loopt op blote voeten want zijn schoenen zijn kapot en hij heeft geen geld voor nieuwe. Dus koopt Adam bier voor hem en ik eten. Het is alsof we een zwerfkat geadopteerd hebben, maar hij is goed gezelschap.

Vandaag besloot ik, tegen ieders advies in, iets ongewoons te doen: ik leende Adams scootertje en ging de omgeving rond Pai verkennen. Maar weet je, eigenlijk had ik net zo goed hier kunnen blijven. Want hoewel de omgeving prachtig is, heb ik eerlijk gezegd helemaal geen zin om iets te doen. Na een jaar hard werken in Nederland heb ik in Pai eindelijk ruimte om te ademen. Ik heb geen idee welke dag van de week het is of hoe lang ik hier al ben. Ik eet vegetarisch in de ochtend en drink Chiang bier in de avond. Ik voer discussies met Trevor over politiek. Ik speel pool met Benji. Ik aai honden.

Leven in het Nu is een luxe waarvan de meeste mensen de waarde niet bevatten.