Back in Bali

Er zijn mensen die op hun backpackreizen zoveel mogelijk toeristenplaatsen vermijden. Er zijn zelfs backpackers die Bali overslaan omdat ze van andere mensen horen dat er zoveel toeristen zijn! Niet alleen zijn deze mensen een beetje in de war over het feit dat ze, hoewel ze backpacken, toch echt zelf ook toerist zijn, maar als je door Indonesie reist en je besluit Bali over te slaan, ben je naar mijn mening echt niet goed bij je hoofd.

Heel Indonesie is Moslim, behalve Bali, wat een Hindu cultuur heeft. Dit zorgt er niet alleen voor dat er leuke feestjes zijn overal MET alcohol, maar ook dat Bali hierdoor vrijwel alle westerse toeristen voor heel Indonesie naar zich toe trekt. In de Jakarta Post (krant) las ik een artikel waarin de schrijver zich afvroeg waarom Bali nou alle toeristen krijgt en Java of Sumatra niet. Nou, daar kan ik wel een boekje over open doen!

Allereerst zijn het de Balinezen. Voor mij maken of kraken de mensen een plaats en de Balinezen zijn de vriendelijkste mensen ooit. Hun lach is gemeend en ze zijn, in tegenstelling tot de meeste mensen op Java en Sumatra, niet erop uit om je 24 uur per dag erbij te naaien en zoveel mogelijk van je geld af te pakken. Soms word ik helemaal gek van de Indonesiers, voornamelijk mannen tussen de 25 en 50, die uit zijn op je portemonnee en soms zelfs agressief kunnen reageren wanneer je besluit om niet mee te werken zoals zij dat graag zouden zien (lees; door niet in hun moneyscams te trappen). Als je dan naar Bali komt, is het gewoon alsof je even rustig kunt ademhalen. Mijn irritatiegrens keldert meteen door de vriendelijkheid en eerlijkheid van de mensen. Het is zo fijn dat een busreis hier bijvoorbeeld gewoon de afgesproken prijs kost, en niet halverwege ineens twee keer zo duur voor jou (maar niet voor de Indo's in de bus) omdat je een blanke huid hebt en de taal niet spreekt.

Nog een reden waarom toeristen naar Bali komen is dat er niet tien moskeeen per vierkante meter staan, die je, hoewel ze vaak prachtig zijn, elke ochtend om half 5 uit je bed tetteren via luidsprekers die wij alleen maar zien op techno-festivals. Want je zou Allah's wake-up call toch eens missen!

Verder is het voor de meeste westerse mensen vrij belangrijk dat ze lekker op het strand kunnen liggen in hun bikini en 's avonds een feestje kunnen vieren in een bar met een biertje. Wanneer de moslims in het land dan ineens een sharia-wet willen invoeren die bepaalt dat vrouwen van hoofd tot enkel bedekt moeten zijn, en dat alcohol verboden is, lijkt het me duidelijk dat dat niet de manier is om westerse toeristen (en hun geld!) te behouden. Ik snap echt niet dat mensen dat zelf niet inzien.

Bali is vergeven van een rustgevende, groene en spirituele energie die de perfecte tegenhanger is van het gehaaste westerse leven. Je kunt ervoor kiezen om naar het toeristische Kuta te gaan om te surfen en op het strand te bakken, maar als je het zand en de zee zat bent, kun je een brommer huren en binnen een kwartier zit je midden in de bergen tussen de knalgroene rijstvelden, tempels en het traditionele leven. Oude vrouwtjes lopen rond in alleen een batik sarong, met traditionele kettingen om hun nek en kinderen rennen achter je aan waar je ook gaat, gillend en lachend als ze zichzelf terug zien op het schermpje van je digitale camera. Chris en ik hebben zo de bergen bij Lovina verkend en hebben absoluut genoten van de mensen en de energie van de traditionele dorpjes. Het is voor ons beiden de derde keer in Bali en voelt als thuiskomen.

Voor het contrast zijn we 3 dagen in Kuta geweest, tussen de toeristen, Starbucks, supermarkten en zelfs een Australische sportsbar. Gelukkig zijn Chris en ik allebei heel open-minded backpackers; wij vinden onszelf niet te goed of te alternatief voor super-toeristische plaatsen en we hebben dan ook lekker op het strand gelegen, goedkope hippiekleren gekocht en asociaal veel donuts gegeten.

Nu brengen we onze laatste dag door in Padang Bai. Dit is het dorp waar ik nu twee keer geweest ben met mijn familie en vrienden van de duikschool in Breda (www.totaldiving.nl). Dit is een heel speciaal stadje. Het is toeristisch, maar niet teveel en heel klein en traditioneel in veel dingen. Er zijn maar 2 of 3 barretjes, maar daar gaat het feest dan ook elke avond helemaal los! De barboys Cakil en Jimmy maken er altijd weer een feestje van en de reggae-vibe overheerst alle zorgen van morgen.

Het allerleukste van Padang Bai? Het feit dat elke keer dat ik hier kom, bijna alle locals mijn naam nog weten en me 'welcome back' heten! Het is net een grote familie hier, en daarom wilde ik graag Chris hier mee naartoe nemen. Hij heeft inmiddels zoveel verhalen gehoord! Gelukkig snapte hij na een halve dag al helemaal waarom ik me hier zo thuis voel. Hij is nu helemaal verliefd op Padang Bai en we zijn alweer een dag langer gebleven dan we van plan waren.

Eergister maakte ik mijn opwachting bij Absolute Diving, de duikschool waarmee we al onze duiken deden de laatste keer en natuurlijk kon ik het niet laten om ten minste 1 duik te maken. Dat was ontzettend de moeite waard, want hoewel ik de stek al 4 keer gedoken heb, waren er nu geen andere duikboten of duikers te bekennen. Het rif was daarom vol met dieren en we hebben onder andere een grote sepia gezien, een metertje of anderhalf aan kogelvis, een zeldzame black ribbon eel, tientallen anemoonvissen en veel prachtig koraal. Toen we boven kwamen zagen we dat de bootjongens een drenkeling gered hadden: er zat een drijfnatte en half verzopen kip te bibberen op de boeg. Hoe het beest te water was geraakt zover uit de kant weten we niet, maar we hebben hem geadopteerd en nu heet hij 'Sate the Absolute Chicken' en woont hij achter de duikschool bij de andere kippen.

Morgen verlaten we het paradijs en gaan we naar Lombok, aka The Island of a Thousand Mosks... Dat klinkt weer als wakker geschreeuwd worden om half 5 's ochtends. Waar we heen willen is een kleine groep eilanden (The Gili's) waarover we gehoord hebben dat er compleet hedonistische feesten a la Koh Pagnan plaatsvinden. Na al die Moslimplaatsen zijn we helemaal klaar voor strandfeesten die duren tot het eerste ochtendlicht. Met een beetje mazzel schreeuw ik over een week Allah wakker om 4.29 uur in plaats van hij mij.