Aaaaarrrrrrrrr!

Transport is een van de grootste uitdagingen in de Filippijnen. Het is op zich wel goed geregeld, maar erg langzaam. Daarbij kunnen Filippino's echt niet de weg wijzen! Iedereen zegt constant wat anders, dus het is altijd maar een gokje waar je uiteindelijk terecht komt.

De boot van Donsol naar het eiland Masbate was een krakkemikkig gevaarte, maar de reis was prachtig. Blauwe lucht, blauwe zee, watervallen die van de jungle-eilanden in zee stortten... helemaal niet slecht!
Mabate is een soort verkeersknooppunt voor boten, dus wij gingen ervanuit dat we wel naar het dichtstbijzijnde eiland zouden kunnen vertrekken. Dat hadden we mooi fout gedacht.
"De boot naar Biliran? Ja, die vertrekt vanuit Milagros. Dan moet je die en die bus nemen." Prima, wij wachten op de bus, en 2 uur later stonden we bootloos op een pier in Milagros, omgeven door verbaasde locals met het commentaar: "Boot naar Biliran? Nee joh, dan moet je Cataingan zijn."
Natuurlijk, waarom hadden we dat niet eerder bedacht?

Terug in Masbate City was het te laat om naar Cataingan te gaan en waren we gedwongen om de nacht door te brengen in een te dure kamer met een stinkende douche en vlooien in de matras. De volgende dag, na een 5 uur durende busreis naar Cataingan, waar nooit toeristen komen, kwamen we erachter dat ook hier geen boot naar Biliran vertrok. De enige optie die we hadden was een schip naar Cebu (ander eiland), wat pas anderhalve dag later zou vetrekken. Lekker dan! Chris was not amused, maar ik lag helemaal in een deuk. "Jij wilde toch 'off the beaten track'?" Lachte ik. "Nou, dit is het dan!" Dat was blijkbaar niet grappig.

De kapitein was erg aardig en zei dat we voor niks op de boot mochten kamperen die nacht. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen! Het was het perfecte excuus om mijn nieuwe hangmat uit te proberen. Slapen in een hangmat is echt heel relaxed. Zeker als je een fles rum bij je hebt en er niemand is om te storen met alle piratenliederen die we konden verzinnen. Yoho yoho, a pirate's life for me, arrrrrr mateys!!

Na een 12 uur durende vaart en nog meer bussen, eindigden we op zonnige Bantayan Island, waar we eindelijk die beroemde paradijselijk witte stranden vonden. We deelden ons kleine resort met een dikke Duitser genaamd Hatmut, die elke dag een liter vodka en twee liter bier wegtankte voor het avondeten. Ons diner aten we in het restaurant van een 71-jarige Duitser die op zijn 65e nog een Filippijnse vriendin had van 23 jaar. Erg apart allemaal, maar zeker niet saai.

Het was ook tijd om Chris zijn verjaardag te vieren! Nog vol van ons piratenavontuur, kocht ik een verse barracuda op de markt, maakte die schoon en vulde deze met knoflook, gember, uien en tomaten. Even barbeque-en en klaar is Emilio. Dat was een feestmaal om u tegen te zeggen. Helaas bleek het amper een bodem voor onze 2-mans/vrouws kroegentocht, want hoewel we probeerden ons lot te ontlopen, de lokals hadden er lucht van gekregen dat we een verjaardag aan het vieren waren.

Op de Filippijnen kun je een verjaardag maar op 1 manier vieren; namelijk door stomdronken te worden van de Tanduay (rum) en je stem schor te schreeuwen in een karaoke-apparaat. Alle goede voornemens gingen dan ook subiet het raan uit toen een aantal zwaar drinkende Filippino's Chris een microfoon in zijn handen duwden. Binnen een uur zongen we ABBA-duetten, Britney Spears, Backstreet Boys en al het andere wat onder muzak valt. Onder invloed van de rum moest Chris bijna huilen van ontroering toen Bohemian Rhapsody aan de beurt was (*snik* "Ik kan niet geloven dat Freddy dood is! Oh Freddy... jij was echt de beste!"). En de fles ging nog een keer rond... Yojo yoho, a pirate's life for me.

Het mooie van dit land is dat karaoke super-serieus genomen wordt. Daarom lacht ook niemand je uit als je met een stem als een kettingzaag Celine Dion's 'Titanic' probeert te zingen. Of misschien zijn ze hier gewoon zo gewend aan slechte zangers dat het niet meer opvalt.
Uiteindelijk konden we amper meer op onze benen staan. Toen Chris terug kwam van de heren wc en me vertelde dat hij daar bijna een onvrijwillige homosexuele ervaring had gehad, werd het zo langzamerhand tijd om naar huis te gaan.

Thuis was de lol nog niet voorbij, want de twee uren daarop was ik druk bezig om met mijn zatte harses voor mijn vriendje te zorgen, die hevig kotsend naakt in de douche onder de koude kraan lag. Yoho yoho, a pirate's life for me..?
Ik heb foto's gemaakt (je weet tenslotte maar nooit wanneer die van pas komen) maar helaas nog geen toestemming om ze te publiceren.

Foto's die wel voor publicatie zijn goedgekeurd vind je hier:

http://www.facebook.com/album.php?aid=110457&id=580974539&l=8b55abb773