Hedonisme in Manila

Wat is het een verademing om weer in de Filippijnen te zijn! De vriendelijke mensen zijn voor mij het belangrijkste aan een land, terwijl Chris helemaal fan is van het goedkope bier (20 cent). Het is 8 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was, maar de ontspannen sfeer van het land is me altijd bijgebleven.

Zelfs Manila, de hoofdstad en daardoor per definitie een van de mindere plekken van de Filippijnen, beviel me meteen. Onze accomodatie was een ranzig guesthouse boven een "karaoke-bar" (lees: bordeel), waar je de veel te dure kamers niet alleen per nacht maar ook per 3 uur kon huren. Met die kennis in ons achterhoofd keken we eens naar het bed en besloten om die nacht in een slaapzak te slapen.

Om onze ontsnapping aan de vorige alcohol- en feestloze moslimlanden te vieren besloten we uit te gaan. Op een zaterdagavond is er in Manila genoeg te beleven. Overal zijn mensen op straat en hoewel de armoede soms schrijnend is (moeders met kinderen slapend onder een stuk karton in een steeg, verstikkende pislucht in sommige straten en oude dametjes die de vuilnisbakken leeghalen en ruiken naar wat ze gevonden hebben), de sfeer is er een van vrolijkheid en optimisme. Het is daarnaast heerlijk om ergens te zijn waar je niet meteen opgelicht wordt of onvriendelijk wordt behandeld omdat je een toerist bent. De Filippino's zijn een goedgeluimd en gastvrij volk en hun Engels is uitstekend. Dit maakt alles een stuk makkelijker.

Onder het genot van het goedkoopste (doch vrij drinkbare) bier wat we ooit gehad hebben, hebben we de stad verkend. Hedonisme is het woord wat het eerste in me op komt. Bangkok en Pattaya hebben een twijfelachtige reputatie, maar Manila wint zeker een prominente rang op de lijst van plaatsen met sextoerisme waar ik geweest ben. Overal zijn "karaoke-bars" en je ziet er veel van het 'vieze ouwe blanke man met mooie jonge Filippino dame'. Daar moet je tegen kunnen. Gelukkig is er ook ander vertier.

Karaoke is een nationale sport in de Filippijnen en wordt uitermate serieus genomen. Als je zegt dat je niet kan zingen kijkt men je vragend en niet-begrijpend aan. IEDEREEN kan karaoke zingen, aldus de Filippino's, en het maakt niet uit of je de volgende Whitney Houston bent of klinkt als een half-overreden straatkat die gewurgd wordt door een python. Zo gezegd, zo gedaan, dus met enigzins wat bier op waagden Chris en ik ons aan een duet. Dat was vrij veilig, aangezien we de enige klanten waren in de bar en omgeven door ongeveer 15 "karaoke-girls". Het grappigste van de hele situatie was dat er tegen mij in alle toonaarden door de dames ontkend werd dat ze prosituees waren, maar zodra ik even naar de wc ging, Chris meteen 3 vrouwen aangeboden kreeg. Het zal wel iets met het Katholicisme te maken hebben?

Een ander hoogtepunt van de avond was een bezoek aan een bar genaamd The Hobbit House en waar het complete personeel bestaat uit... jawel, dwergen! Ze kwamen nog niet boven de bar uit, zo klein waren ze. Met de schilderijen uit The Lord Of The Rings op de muren leek het echt net alsof ik in een Tolkienverhaal was beland. Je probeert natuurlijk enigzins discreet of gewoon niet te kijken, hoe ze op die kleine beentjes tussen de tafels rondrennen met dienbladen vol bier boven hun hoofd, maar je weet hoe dat gaat. Serieus, zoiets zou je in Nederland echt nooit van de grond krijgen.

Tegen een uur of 7 in de ochtend kwamen we thuis, vol van de indrukken van Manila. Het is niet een plaats waar ik een lange tijd zou willen blijven, maar vervelen zal ik me er niet.