Aangekomen in Phnom Penh

Het kostte me weinig moeite het stinkende, drukke Bangkok achter me te laten. Op de een of andere manier houd ik het daar nooit langer dan 2 a 3 dagen uit, voordat ik verdrink in de hectische atmosfeer van de stad en in claustrofobische paniek om me heen begin te slaan. Het kostte me echt een dag om er te aarden, na het relaxte Australia. Het voordeel van wennen in Bangkok is dan weer wel dat je daarna overal zonder probleem heen kunt.

Om 3 uur vannacht ging de wekker en een aantal uren later landde ik in Phnom Penh. Vanaf het vliegveld pakte ik een moto taxi en ik moet zeggen dat dat een fantastische manier is van transport! Een moto taxi houdt in dat je achterop springt bij een chauffeur met een brommer en zo de hele stad doorscheurt. Het is zoveel sneller dan een taxi of een tuk-tuk, die vast blijven zitten in het verkeer, en een stuk goedkoper.
Over goedkoop gesproken; dat gaat hier helemaal nergens over. Ik zit nu in een guesthouse voor 3 US dollar per nacht en hoewel de voorzieningen zeer basic zijn, is het bed schoon en heeft het guesthouse een terras op stelten boven een meer. Van denken aan het milieu hebben ze hier nog geen kaas gegeten, want hoewel het meer erg mooi had kunnen zijn, drijven er nu voornamelijk plastic zakken en autobanden in rond.

Na een broodnodige siesta ben ik met de moto de stad in gegaan om de grote, centrale tempel Wat Phnom te bezoeken. De hele sfeer van de stad is een stuk vriendelijker dan die van Bangkok. Ook zijn er veel en veel minder toeristen op de been. De meeste van hun zie je in grote bussen met airconditioning rondrijden, hun gezichten tegen het getinte glas gedrukt om iets te kunnen zien. Op de een of andere manier is dat toch niets voor mij. Laat mij maar achterop de moto zitten met het stof in mijn lenzen en de smog in mijn neusgaten. Met je blote hoofd in de zon voelt het toch meer alsof je er deel van bent, dan wanneer je achter een raampje zit en het gevoel hebt thuis naar National Geographic Channel te kijken.
Wat Phnom was leuk, maar niet de mooiste tempel die ik ooit heb bezocht. Wel kan ik nu lotusknoppen vouwen, al waren de mijne helaas niet zo mooi als die van het meisje die het voordeed. Sterker nog, volgens mij werd ik keihard uitgelachen door een monnik toen hij zag dat ik mijn miserabele scheef gevouwen lotusknop offerde. Ik wilde nog iets terugzeggen in de trand van 'nou en, jij bent kaal' maar dat was een beetje lastig in Khmer. Leedvermaak is duidelijk het leukste vermaak hier in Azie.

Hoewel iedereen natuurlijk wat van je moet als je als blanke vrouw alleen reist, heb ik vandaag nog maar 1 huwelijksaanzoek gehad. Dat valt me enigzins tegen, want in Zuid-Afrika had ik er toch minstens 2 per dag, met als hoogtepunt mijn toenmalige projectpartner die 8 koeien voor me geboden werd. Dat ging natuurlijk niet gebeuren, want ik ben er door mijn blanke huid toch minstens 11 waard. Maar goed, de dag is nog niet voorbij. Het zinnetje 'I have a boyfriend' werkt overigens echt wonderen hier. Trekken de Afrikanen zich daar niets van aan (hij hoeft het toch niet te weten?), hier worden meteen excuses aangeboden. Prima, weer wat geleerd. Je weet nooit wanneer het van pas komt.

Het plan is om morgen naar Tuol Sleng museum te gaan, ofwel de oude school die tijdens de heerschappij van de Khmer Rouge in een martelhuis was veranderd. Op het hoogtepunt werden daar 100 mensen per dag doodgemarteld. Kun je geloven dat aan het eind van Pol Pots heerschappij, meer dan 2 miljoen mensen vermoord waren? Dat is een vierde van de bevolking! De meeste mensen werden geexecuteerd op The Killing Fields, even buiten de stad. Ook dat staat op het programma om te bezoeken, als ik het nog aan kan na het museum. We zullen zien.