Batik-overdosis en Bromo
Door: Fam
Blijf op de hoogte en volg Fam
03 April 2009 | Indonesië, Kuta
De stad Yogyakarta is de op 1 na grootste stad van Java en beroemd om zijn batik. Ik had nog nooit gezien hoe batik gemaakt werd, dus het was de perfecte kans om dat eens van dichtbij te gaan bekijken.
Iemand nodigde ons uit voor een art-gallery expo, dus wij dachten 'hee, dat is leuk'. Blijkt dat er in Yogya op elke steenworp 10 van die art-galleries zijn die allemaal dezelfde batikdoeken verkopen. De eerste dag was het nog leuk, maar daarna werden we helemaal gek van al die kerels die je op elke straathoek aanspreken met "Hey misterrrrrr! Want batik? Very bjoetifoel. Come come, very cheap!"
Zowiezo ben je hier als toerist een wandelende portemonnee. Nou ben ik best geduldig met dat soort mensen (zij moeten tenslotte hun geld verdienen) maar af en toe wil ik gewoon ongericht om me heen slaan en er zoveel mogelijk raken. Nee, ik wil geen ritje in een kar met een kreupel paard ervoor, nee ook geen houten surfplankornamentje met mijn naam erop, en nee dank je ook geen batik jaren 90 housebroek.
Dat het laagseizoen is en er sinds verschillende bomaanslagen en natuurrampen weinig toeristen meer naar Indonesie komen, helpt niet echt. Soms voel ik me net een hertje wat een roedel wolven moet passeren om thuis te komen.
Uiteindelijk hebben we wel gezien hoe batik gemaakt werd. Erg interessant allemaal, maar we hadden snel genoeg van het hele gebeuren en besloten verder te trekken.
Next stop: Bromo.
In een enorme krater ergens in Osst-Java liggen 3 grote vulkanen, waarvan er 2 nog steeds actief zijn. Chris en ik waren eindelijk een beetje hersteld van de vorige, onverwacht lange, vulkaanbeklimming, dus we durfden het weer aan een nieuwe te gaan bekijken. Gelukkig was het maar een uurtje lopen naar de top van Bromo. Er was zelfs een trap aangelegd. Deze keer was er geen mist en konden we zo in de krater kijken. De wind stond goed, zodat we niet door de zwaveldampen werden verstikt en wat foto's konden nemen. Uit een enorme spleet in de bodem stoomden witte wolken gloeiendheet gas. Ze wervelden honderden meters omhoog als uit een enorme fabrieksschoorsteen en als je goed luisterde kon je een laag, sissend geluid horen uit het binnenste van de vulkaan.
We deden de beklimming met een Duits stel wat we in Yogya hadden ontmoet, en een van de twee helften bleek een paardenmeisje te zijn. De hele dag werden ons kleine, sterke pony's aangeboden om op een buitenrit te nemen en het werd moeilijker en moeilijker om de verleiding te weerstaan. Op de terugweg van de krater zag ik een jongen op een pony die er naar mijn mening goed doorvoed en verzorgd uit zag. Dat is een zeldzaam iets hier in Indonesie. Vooral in Yogyakarta zien de paardjes voor de koetsen er maar armetierig uit, met hun monden stukgetrokken door te scherpe bitten en vergroeide hoeven door jarenlang slecht onderhoud en hoefijzers. Het leven daar is hard voor een pony en ik weigerde dan ook pertinent dat te sponsoren met mijn geld. Maar deze paardjes zagen er goed uit, met natuurlijke hoeven en sterke lichamen. Ze hebben allemaal een slecht humeur, want aan geweldloze dierenliefde doen ze hier niet en het eerste wat Sofie en ik deden toen we de paarden bestegen, was het bit losser doen en enkele vervelende touwtjes, gemaakt om het hoofd in bedwang te houden, eraf halen. De jongens die ons de paarden verhuurden keken verbaasd toe, maar zeiden er niks van. Ik kan best een resolute houding aannnemen als ik wil en zeker wanneer het paardenleed betreft ben ik onvermurwbaar. Na de aanpassingen zeiden we gedag tegen onze vriendjes, die ons uitzwaaiden, opgelucht dat ze niet mee hoefden. Ik probeer Chris een beetje over zijn angst voor paarden heen te helpen en dat ging niet echt soepel toen we onze twee hengsten bestegen en die elkaar meteen in de manen probeerden te vliegen met ons erop. Na een korte discussie over leiderschap was het klaar (mensen komen eerst, dan paarden) en konden we vertrekken.
De rit was prachtig. De bodem van de grote krater met de drie vulkanen erin was bedekt met een laag zwarte as met hier en daar begroeing van stekelig gras en varens. De paardenhoeven maakten een hol geluid op de vulkanische rotsbodem. Het was een erg aparte plaats om te rijden. Anderhalf uur lang draafden en galoppeerden we rond. Zoals altijd wanneer ik met paarden bezig ben, viel er een hoop spanning van mijn schouders af en voelde ik me extreem ontspannen.
Bij terugkomst bleek dat ik mijn telefoon verloren was. We probeerden die nog terug te vinden, maar dat was onmogelijk. Deze dag gaat de geschiedenis in als de dag dat Fam haar telefoon verloor in de krater van een vulkaan. Hoewel het natuurlijk balen is, was de rit de moeite waard en zelfs dagen daarna denk ik nog terug aan de lol en het prachtige, buitenaartse landschap.
Iemand nodigde ons uit voor een art-gallery expo, dus wij dachten 'hee, dat is leuk'. Blijkt dat er in Yogya op elke steenworp 10 van die art-galleries zijn die allemaal dezelfde batikdoeken verkopen. De eerste dag was het nog leuk, maar daarna werden we helemaal gek van al die kerels die je op elke straathoek aanspreken met "Hey misterrrrrr! Want batik? Very bjoetifoel. Come come, very cheap!"
Zowiezo ben je hier als toerist een wandelende portemonnee. Nou ben ik best geduldig met dat soort mensen (zij moeten tenslotte hun geld verdienen) maar af en toe wil ik gewoon ongericht om me heen slaan en er zoveel mogelijk raken. Nee, ik wil geen ritje in een kar met een kreupel paard ervoor, nee ook geen houten surfplankornamentje met mijn naam erop, en nee dank je ook geen batik jaren 90 housebroek.
Dat het laagseizoen is en er sinds verschillende bomaanslagen en natuurrampen weinig toeristen meer naar Indonesie komen, helpt niet echt. Soms voel ik me net een hertje wat een roedel wolven moet passeren om thuis te komen.
Uiteindelijk hebben we wel gezien hoe batik gemaakt werd. Erg interessant allemaal, maar we hadden snel genoeg van het hele gebeuren en besloten verder te trekken.
Next stop: Bromo.
In een enorme krater ergens in Osst-Java liggen 3 grote vulkanen, waarvan er 2 nog steeds actief zijn. Chris en ik waren eindelijk een beetje hersteld van de vorige, onverwacht lange, vulkaanbeklimming, dus we durfden het weer aan een nieuwe te gaan bekijken. Gelukkig was het maar een uurtje lopen naar de top van Bromo. Er was zelfs een trap aangelegd. Deze keer was er geen mist en konden we zo in de krater kijken. De wind stond goed, zodat we niet door de zwaveldampen werden verstikt en wat foto's konden nemen. Uit een enorme spleet in de bodem stoomden witte wolken gloeiendheet gas. Ze wervelden honderden meters omhoog als uit een enorme fabrieksschoorsteen en als je goed luisterde kon je een laag, sissend geluid horen uit het binnenste van de vulkaan.
We deden de beklimming met een Duits stel wat we in Yogya hadden ontmoet, en een van de twee helften bleek een paardenmeisje te zijn. De hele dag werden ons kleine, sterke pony's aangeboden om op een buitenrit te nemen en het werd moeilijker en moeilijker om de verleiding te weerstaan. Op de terugweg van de krater zag ik een jongen op een pony die er naar mijn mening goed doorvoed en verzorgd uit zag. Dat is een zeldzaam iets hier in Indonesie. Vooral in Yogyakarta zien de paardjes voor de koetsen er maar armetierig uit, met hun monden stukgetrokken door te scherpe bitten en vergroeide hoeven door jarenlang slecht onderhoud en hoefijzers. Het leven daar is hard voor een pony en ik weigerde dan ook pertinent dat te sponsoren met mijn geld. Maar deze paardjes zagen er goed uit, met natuurlijke hoeven en sterke lichamen. Ze hebben allemaal een slecht humeur, want aan geweldloze dierenliefde doen ze hier niet en het eerste wat Sofie en ik deden toen we de paarden bestegen, was het bit losser doen en enkele vervelende touwtjes, gemaakt om het hoofd in bedwang te houden, eraf halen. De jongens die ons de paarden verhuurden keken verbaasd toe, maar zeiden er niks van. Ik kan best een resolute houding aannnemen als ik wil en zeker wanneer het paardenleed betreft ben ik onvermurwbaar. Na de aanpassingen zeiden we gedag tegen onze vriendjes, die ons uitzwaaiden, opgelucht dat ze niet mee hoefden. Ik probeer Chris een beetje over zijn angst voor paarden heen te helpen en dat ging niet echt soepel toen we onze twee hengsten bestegen en die elkaar meteen in de manen probeerden te vliegen met ons erop. Na een korte discussie over leiderschap was het klaar (mensen komen eerst, dan paarden) en konden we vertrekken.
De rit was prachtig. De bodem van de grote krater met de drie vulkanen erin was bedekt met een laag zwarte as met hier en daar begroeing van stekelig gras en varens. De paardenhoeven maakten een hol geluid op de vulkanische rotsbodem. Het was een erg aparte plaats om te rijden. Anderhalf uur lang draafden en galoppeerden we rond. Zoals altijd wanneer ik met paarden bezig ben, viel er een hoop spanning van mijn schouders af en voelde ik me extreem ontspannen.
Bij terugkomst bleek dat ik mijn telefoon verloren was. We probeerden die nog terug te vinden, maar dat was onmogelijk. Deze dag gaat de geschiedenis in als de dag dat Fam haar telefoon verloor in de krater van een vulkaan. Hoewel het natuurlijk balen is, was de rit de moeite waard en zelfs dagen daarna denk ik nog terug aan de lol en het prachtige, buitenaartse landschap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
