Lombok Black Magic

De Balinezen zijn een bijgelovig stelletje. Hun Hinducultuur is doorspekt met verhalen en legenden over goden, geesten en magie. De laatste keer dat ik in Padangbai was, in oktober, werd een vriend van me al gewaarschuwd dat hij niet naar Lombok moest gaan, omdat de mensen daar niet te vertrouwen waren. Niet dat hij zich daar wat van aantrok. Hij ging daarheen om een meisje te vinden wat hij in Padangbai had ontmoet, dus hij was duidelijk met een andere kop aan het denken.

Ook deze keer werden Chris en ik gewaarschuwd door onze Balinese vrienden. "People of Lombok know black magic," zei Guday, een grote, getattoeerde Balinees met lang haar en zilveren oorringen, "they talk to you once and next thing you know, your wallet is gone!"
Ik lachte, maar slikte mijn kritiek in toen ik zag dat hij het meende. Dit was een welgemeende, serieuze waarschuwing.
"We zullen zien hoe goed deze Lombokkers zijn in zakkenrollen," zei ik later tegen Chris, "want dat is tenslotte wat het echt is, niet?"

De oversteek van Bali naar Lombok maakten we met de ferry en vervolgens werden we in een busje geladen om naar het stadje Bangsal te rijden, waar de boten naar Gili Trawangan zouden vertrekken. We hadden goede verhalen gehoord over het eiland, wat een van de 3 paradijselijke toeristeneilanden van Lombok is. De hele tijd in Padangbai zagen we hordes toeristen uit voornamelijk Zweden, Australie en Engeland de oversteek met de ferry maken. De meesten kwamen direct uit Kuta en namen niet de moeite om prachtig Padangbai te bezoeken. Maar goed, ik denk dat als je maar 3 weken vakantie hebt en net uit de Zweedse zelfmoordwinter komt, je prioriteiten meer bij een strandvakantie liggen dan bij het bezoeken van een slaperig standje wat niet eens goed beschreven staat in de Lonely Planet.

In Bangsal werden we uit het busje geladen en in een restaurantje gedropt, waar we moesten wachten tot de boot zou gaan. Ik zat nietsvermoedend aan mijn bananenmilkshake toen Chris me ineens uit mijn stoel trok en me zonder pardon in een Lombok Ferrari (paardenkar) duwde, me onderwijl uitleggend dat hij goedkope arak kon krijgen van een local, omdat alle drank op het eiland veel duurder was dan we konden betalen. Hoewel ik hem had zien praten met een vreemde gast en weet dat alles op een eiland meestal duurder is, ging alles nogal snel naar mijn idee. Er werd mij niks gevraagd (Aussies en alcohol!), en voor we het wisten hadden we 4 flessen thuis-gestookte arak in onze tas en 160.000 rupiah (ongeveer 15 dollar) minder in onze portemonnee.
Het leek alsof ik toen pas wakker werd uit een droom waarin alles langzamer leek te gaan dan in het echt. Als in zo'n droom waarin je probeert te rennen, maar alleen in slow motion kunt bewegen. Alles leek zo... ver weg. Alsof mijn hoofd vol zat met watten. Ik draaide me om en zag de Lombok Ferrari verdwijnen aan de horizon.
"Waarom duwde je me in die paardenkar?" Vroeg ik boos aan Chris. "Je WEET dat ik daar niet aan meedoe, met die zielige verwaarloosde paarden ervoor! En waarom heb je niet eerst met me overlegd over die drank? En waarom heb ik in godsnaam 4 flessen arak in mijn handen waar we niet alleen teveel voor betaald hebben, maar waar we waarschijnlijk na 3 slokken stekeblind van worden?!" Tegelijkertijd besefte ik dat ik er gewoon zelf bij was geweest al die tijd. Ik had alleen mijn mond niet opengetrokken. In plaats van aan de bel te trekken, ging ik tegen mijn gevoel van 'er is iets niet pluis hier' in en had niks gezegd. Het voelde allemaal een beetje als een deja vu, en toen ik terug ging in mijn herinnering. besefte ik dat ik eerder in een situatie als deze had gezeten; met een yogi in Bangkok die me mijn toekomst zou voorspellen en me meer geld aftroggelde dan ik hem wilde geven (zie dit verhaal elders op dit blog). Hij bestal me niet; ik gaf het vrijwillig aan hem en toen ik weer op straat stond, besefte ik pas wat ik gedaan had.
"Ze praten met je en voordat je het weet is je portemonnee weg," hoorde ik Guday weer zeggen en ik schopte mezelf. We waren nota bene gewaarschuwd voor zwarte magie en mind tricks, en toch waren we erin gestonken!

Onze enige geruststelling was dat we nu in ieder geval goedkope drank hadden voor Gili Trawangan. Dat dachten we in ieder geval. Op het eiland aangekomen, bleek dat elke bar daar happy hours heeft van 9 tot laat en dat de drank de goedkoopste was die ik tot nu toe in Indonesie ben tegengekomen. Dat niet alleen, maar de arak bleek na mixen buikkrampen te veroozaken bij Chris en ik werd er niet eens dronken van! Dat ontdekkende konden we eindelijk toegeven aan onszelf dat we er keihard ingeluisd waren.

Les nummer 1 voor Fammetje:
Australiers zijn veel te hebberig als het op alcohol aankomt.
Les nummer 2:
Ga nooit tegen je intuitie in wanneer deze zegt dat er iets niet klopt.
Les nummer 3:
Luister naar de locale waarschuwingen! Hoewel het moeilijk blijft om bijgeloof van feiten te onderscheiden, zit in elk verhaal een kern van waarheid.
Les nummer 4:
Arak is alleen maar te gebruiken als vervanger van bezine. De Balinezen hoeven zich voorlopig geen zorgen te maken over de oliecrisis.