Vakantie van mijn vakantie

Vanuit de boot kon ik de witte stranden van Gili Air, Gili Meno en Gili Trawangan al zien. We wisten niet precies wat we konden verwachten van Gili Trawangan, maar we hadden zowiezo al besloten om een week te blijven. Want als Chris en ik iets goed kunnen samen, dan is het de hele nacht dansen en de volgende dag bijkomen op het strand (zie ook 'Alle dagen feest' elders op dit blog).

Meteen toen we van de boot afsprongen had ik er al een goed gevoel over. Gili T. is maar een klein eilandje met een populatie van ongeveer 300 lokale mensen. Je kunt er in een uurtje omheen lopen. De oostkant is omgebouwd tot een lange boulevard, waar de sfeerverichting van talloze openlucht barretjes en restaurants je vriendelijk tegemoet schijnt. Er is accomodatie voor rijke mensen (300 dollar per nacht) en accomodatie voor budgetreizigers (4,5 dollar per nacht). Een geweldige maaltijd van verse vis met groentes, rijst, aardappelen, alles wat je maar wilt, kost zo'n 6 dollar en voor arme mensen zoals wij zijn er lokale warungs waar de locals eten en waar je een goede Indonesische maaltijd kunt krijgen voor 1,5 dollar. Al snel vonden we uit dat we genaaid waren met de arak, want cocktails voor een dollar zijn moeilijk te overtreffen. Auto's en brommers zijn niet toegestaan op het eiland; er zijn fietsen en kleurrijke Lombok Ferrari's, maar het is zo klein dat je alles makkelijk kunt lopen.

En zo begon er voor ons ineens een strandvakantie. Eigenlijk was het een vakantie van onze vakantie, want het was zo anders dan we intussen gewend zijn. In plaats van hier en daar een stoffige westerse reiziger met verwaarloosd haar en afgedragen kleding vonden we nu ineens Stockholm Central; ik heb nog nooit zoveel Zweden bij elkaar gezien (buiten Zweden dan). Elke dag lagen er hordes jonge Scandinaviers op het strand obsessief aan hun zongebruinde huidje te werken. Het leek wel alsof er een nieuwe religie van zonaanbidders was ontstaan, die al biddend hun bamboe zonnebedden elk uur nauwkeurig met de zon mee verplaatsten. De mannen waren daarin net zo devoot als de vrouwen, die, tot groot plezier van Zwedofiel Chris, meestal topless waren.
Het uitzicht op de blonde negers op het parelwitte strand was zo zeer onderhoudend en geinspireerd door al dit zonnegeweld begonnen ook wij aan een bruinings-inhaalslag zoals ik er nog nooit een gedaan heb. Met goed resultaat, mag ik wel zeggen! Nu ben ik ook een neger, al moet ik het doen zonder het dode, witgebleekte haar.

Tussendoor werd er volop gesnorkeld; als je het water inliep struikelde je letterlijk over de zeeschildpadden! Gewoon daar, recht voor de deur op het rif, wemelde het ervan. Chris werd daar zo enthousiast van dat ik besloot hem zijn verjaardagscadeautje een maand te vroeg te geven; ik sleurde hem mee naar een duikschool en een paar uur later lagen we samen op 12 meter diep in het water op een rif bij Gili Air, tussen enorme scholen vis, meer zeeschildpadden en kleurige koralen.
"Now I've seen it for myself, I understand why you love it so much," zei hij.
"Welcome to my world," grijnsde ik terug.

Na een week werd het tijd om te vertrekken, maar de Zonnegod van Gili T. besliste anders; Chris werd ziek en lag de 5 dagen erna te kreperen op bed met een voedselvergiftiging. Nu is het al erg genoeg als je het krijgt, maar als dan ook nog eens de elektriciteit om de haverklap uitvalt en je zonder ventilator in een snikhete kamer moet liggen, is het gewoon afzien. Daarbij komt natuurlijk ook nog eens het feit dat wanneer mannen ziek zijn, ze veeeeeel zieliger zijn dan vrouwen en alles veel meer pijn doet/oncomfortabel is/levensbedreigender is/etc. Dus ik heb een paar dagen de verpleegster uitgehangen tot hij sterk genoeg was om te reizen. Na twee weken namen we de ferry terug naar Bali, onder een escorte van dolfijnen.

En nu zijn we dan in Borneo, dames en heren.

De foto's van Bali en Lombok kunnen jullie hier bekijken:

http://www.facebook.com/album.php?aid=104437&id=580974539&l=bd700a6cfe