The Killing Fields

Gisteravond ben ik uitgeweest in de stad met 2 Engelse jongens van het guesthouse. Dat was wel lachen, zeker ook omdat de mannen zich niet heel erg op hun gemak voelden in de barretjes met al die hoertjes om zich heen. En dan te bedenken dat ze door mijn aanwezigheid nog enigzins gespaard werden... Groot was de schok toen ik een van de meisjes een drankje aanbood. "Euh... bood jij dat hoertje nou net een drankje aan??" Vroeg Chris verbijsterd. Ik lachen natuurlijk en ik legde uit dat die meiden hier wel werken, maar niks betaald krijgen van de baas. Ze zijn afhankelijk van de commissie die ze krijgen wanneer een klant ze een drankje aanbiedt. In ruil voor het drankje geeft het meisje haar tijd en aandacht, verder niks bijzonders. Zij kan daar weer van eten. Sterker nog, ze zorgt op die manier ook voor haar bejaarde moeder. Oh, dat wisten we niet, was het antwoord. Jaja jongens, zo zie je maar dat niet alles is wat het lijkt.
Uiteindelijk zijn we in de populairste club van Phnom Penh terecht gekomen, The Heart of Darkness, en hebben we tot laat in de nacht staan feesten en Rum-cola's gedronken. Vooral met zijn 3en terug in de tuk-tuk was behoorlijk chaotisch, zoals je je wel kunt voorstellen wanneer drankjes 2 dollar kosten (= 1,50 euro ofzo).

Laat, erg laat kwam ik uit bed vanmiddag. Een paar uurtjes later zat ik achterop een moto naar de Killing Fields. Ah, Azie, prachtig Azie... Waar je ongestraft op een brommer 80 km/uur doet zonder helm en stoplichten slechts een formaliteit zijn. De rit van 20 km daarheen schudde de laatste restjes kater van mij af door de adrenalineschokken die mijn lichaam om de 10 seconden kreeg. Mijn chauffeur had blijkbaar besloten dat ie zijn nieuwe schakelbrommer eens goed in moest rijden en scheurde kris-kras door het verkeer. Ik hield me goed vast en probeerde tegelijkertijd mijn neus en mond te bedekken tegen de smog en het vuil. 23 bijna dood ervaringen later kwamen we aan op onze bestemming en veegde ik, onsuccesvol, het stof uit mijn lenzen.

De Killing Fields zelf hakten er weer behoorlijk in. Kijk naar de foto's bij dit bericht en je ziet waarom. Ik weet niet precies hoeveel mensen daar zijn geexecuteerd, maar van de meer dan 100 massagraven hebben ze er in 1980 89 opgegraven. Het is heel surrealistisch om daar rond te lopen tussen al die kuilen. De grote stupa gevuld met schedels is zeer indrukwekkend, maar het zijn de kleinere, minder duidelijke details die het moeilijkst te verkroppen zijn. Overal langs en op het pad steken nog kledingstukken uit de aarde van de slachtoffers. Op zo'n moment weet je dat je over onopgegraven lijken loopt, die misschien maar 10 cm onder je voetzolen begraven liggen. Ergens in het midden staat de children's tree; dit is de boom waartegen soldaten baby's en kleine kinderen doodsloegen.
Na een klein uur had ik het echt helemaal gehad. Tijdens de rit naar huis genoot ik meer dan daarvoor van het gevoel op een ongeleid projectiel te zitten. De adrenaline zorgt voor het gevoel dat je leeft. En dat is iets wat je snel leert waarderen als je even daarvoor door de dood omgeven bent geweest.