Fam's Road Adventures part 1

Reizen in Cambodja doe je met de bus. Op zich is het best goed geregeld allemaal; ze vertrekken meestal ongeveer op tijd en er is airco aanwezig. Helaas zijn de Khmer-buschauffeurs zo trots op hun airco's dat ze alles eruit willen halen wat erin zit, met als gevolg dat we 5 minuten na vertrek uit Sihanoukville al bevroren waren. De reis ging eerst terug naar Phnom Penh, alwaar we overstapten op een bus naar Siem Reap. Theoretisch zou de reis 10 uur duren, dus we hadden meteen weddenschappen afgesloten over hoe lang de reis echt in beslag zou nemen; Kris ging voor de 12,5 uur, Laurence voor 13 uur en ik voor 14 uur.

Ik was blij met mijn raamplaats. Er viel zoveel te zien aan de kant van de weg. We reden door kleine dorpjes met houten huizen op palen, Brahman koeien in het gras en grote waterbuffels ingespannen voor de ploeg op de rijstvelden. Het platteland is prachtig, vooral omdat er maar weinig afval rondzwerft. De Khmer hebben geen kaas gegeten van milieuzorg, dus de steden zijn een grote puinhoop. Het is haast een verademing om uit de steden te vertrekken en te genieten van het groene platteland zonder plastic zakken overal.

En er is zoveel te zien. Kleine, stoere pony's ingespannen voor karren vol hout, hun kleine hoefjes in rap tempo kloppend op het asfalt. Een aangereden waterbuffel op zijn kant langs de weg, omgeven door dorpelingen die mompelend boze blikken naar de schuldige jeepeigenaar werpen. Elke paar uur stopten we op een pleisterplaats waar je naar het toilet kon en eten kon kopen. Zodra je de bus uitstapt wordt je bijna letterlijk besprongen door kinderen die fruit verkopen. Die kids zijn erger dan volwassenen als het aankomt op prijsonderhandelingen en ze zijn zeker 2 keer zo vasthoudend. Hun mega-agressieve verkooptechnieken werken echter wonderen; menig toerist koopt iets wat ie eigenlijk helemaal niet wil hebben om maar met rust gelaten te worden.

Op een van deze pleisterplaatsen verkochten ze een snack waar ik al wel van had gehoord, maar die ik nog niet was tegengekomen; tarantula. Een hele stapel van deze 8 centimeter lange zwarte vogelspinnen lag op ons te wachten toen we de bus uitstapten. Bij nadere inspectie bleken ze gefrituurd te zijn in een plakkeringe marinade, met uitjes. Redenerend dat een frikandel speciaal ongeveer hetzelfde inhoudt en veel slechter voor je is, besloten Kris en ik er samen eentje te delen. Onder luid gegiechel van de andere toeristen brak ik een harige poot af en stak deze in mijn mond. Krakend viel het beest uiteen tussen mijn kiezen en ik slikte alles door, klauwtjes en al. Met ingehouden adem wachtte de kleine menigte op mijn reactie. "Tastes like chicken," zei ik, waarop ze in lachen uitbarstten. Het was best lekker, gefrituurde tarantula. De marinade was zoet en het was gewoon heel knapperig. Kris voelde zich een held en ik bood hem het onderlijf aan. Hij had hem alleen niet door de helft moeten bijten, want toen hij de eitjes zag die het beest nog in zich droeg, had hij meteen genoeg gehad. Laurence was niet zo'n mietje; hij verorberde de kop met de giftanden alsof hij een bus Pringles leeg at. Voor de menigte mede-toeristen maakte het niets uit; wij waren de spin-etende helden van de dag. Voor mij staat de tarantula nu zeker op de nieuwe nummer 1 van mijn Raarst Gegeten Dingen lijst, gevolgd door leguaan (2) en olifant (3).

Een uurtje of twee verder werden we ruw uit onze slaap gewekt duus een luide knal. De bus begon vervaarlijk te slingeren en de chauffeur stuurde vakkundig aan op de berm. Natuurlijk hadden we een lekke band. Het is een regel dat wanneer je reis in landen als deze, er altijd minstens een lekke band bij komt kijken. Het grappige was dat niemand klaagde. Iedereen was zo in de vibe van het reizen dat het juist logisch leek dat het een keer zou gebeuren. Mensen rekten zich uit, klommen de bus uit en gingen eens rustig staan kijken wat de chauffeur ging doen. De chauffeur deed echter niet veel, want het bleek dat we geen reservewiel hadden. Nauurlijk hadden we dat niet. Waarom zou je een reservewiel meenemen wanneer je een gare bus rijdt zonder profiel op de banden? De airco werkt toch? Gelukkig reden er meer bussen op die route en een uurtje later konden we er eentje aan houden en een reservewiel bemachtigen, alsmede een krik en wat andere zaken die je nodig hebt voor het vervangen van een wiel.
Wij besloten niet in de weg te gaan lopen en hebben een potje zitten kaarten, terwijl we de vodka opdronken die nog over was van nieuwjaar. Je moet wat als je moet wachten. Het was de eerste keer dat ik ergens midden op de snelweg heb zitten kaarten met een fles vodka onder handbereik, maar het is zeker een herhaling waard! Toen het wiel vervangen was, bleek dat de bus niet meer wilde starten, dus moesten we nog even wachten tot ie gemaakt was. Alle mannen werden opgeroepen om het ding aan te duwen, en zodoende waren we 2 uur later weer op pad.

Uiteindelijk heeft Laurence de weddenschap gewonnen; we hebben er 13 uur over gedaan.