Angkor

De laatste drie dagen ben ik ondergedompeld geweest in de Khmer cultuur, en we in hun grootste attractie: Angkor! Dit is een enorme ruine van een stad die meer dan duizend jaar geleden werd gebouwd om te pronken met de superioriteit van het Khmer rijk. Het hele complex is kilometers bij kilometers groot en bestaat uit de oude stad Angkor Thom en verschillende tempels, waaronder het beroemde en enorme Angkor Wat. Enkele honderden jaren geleden vielen het rijk en de stad onder invallen van de Thai en kwam een tijdperk tot een einde. Wat er nu over is zijn enorme ruines in verschillende staat van ontbinding. Het is Cambodja's grootste toeristische trekpleister en de torens van Angkor Wat sieren zelfs de nationale vlag.

Drie dagen geleden was ons eerste bezoek aan dit complex en Angkor Thom (de oude stad) maakte meteen een enorme indruk op me. Niet alleen door de grootsheid van het geheel, maar vooral door de bouwkunst en het feit dat elk klein oppervlakje steen bewerkt is met de meest fantastische Hindoestaanse mythologische taferelen. Natuurlijk zijn de torens met de 4 gezichten van de Bhudda het meest bekend en opvallend. Hun glimlach is zo mysterieus als die van de Mona Lisa. Ik kan me voorstellen dat het iets spookachtigs heeft wanneer de volle maan erop schijnt.

De tweede dag hebben we de zonsopgang gezien boven Angkor Wat. Het was prachtig en het opstaan om kwart voor 5 zeker waard!
Angkor Wat is geweldig, maar de tempel die de meeste indruk maakte was er een achter in het complex. Ik ben de naam even kwijt, maar sommigen van jullie kennen de beelden misschien nog wel van de film Tomb Raider! Enorme fig trees kronkelen zich een weg tussen de ruines en hun wortels zijn het enige wat de stapels stenen nog bij elkaar houdt. Het kost wel ongeveer een kwartier om een foto te kunnen maken met niemand erin, maar het wachten was zeker de moeite waard! Zie de foto's en je weet wat ik bedoel. Urenlang heb ik er rondgelopen, me voorstellend hoe het eruit gezien zou hebben in vroegere tijden, toen overal nog mensen woonden en leefden.

Vandaag, de laatste dag, zijn we naar het Landmine Museum geweest. De Khmer Rouge heeft tijdens de oorlog miljoenen landmijnen gelegd, die nog steeds verantwoordelijk zijn voor de dood en afzichtelijke verminkingen van veel kinderen op het platteland. De man die het museum gesticht heeft was zelf ontvoerd door de Khmer Rouge en opgeleid als kindsoldaat om mijnen te leggen. Na de oorlog, toen hij ouder werd, zag hij hoeveel mensen er leden onder zijn werk en uit een soort van boetedoening heeft hij nu zijn leven gewijd aan het opsporen en onschadelijk maken van landmijnen. Hij en zijn vrouw hebben 23 kinderen in huis genomen die door landmijnen zo verminkt zijn dat ze niet meer in de maatschappij kunnen meedraaien. Zij gaan met behulp van de opbrengsten van het museum naar school, leren Engels, en hebben op deze manier nog een kans op een goed leven. Het is nogal wat om deze kids te zien rondlopen zonder armen of met maar 1 been. De dagelijkse realiteit is hard hier in Cambodja.

Morgen gaan we met de bus naar Bangkok en vandaaruit vertrek ik naar het noorden van Thailand. De mannen gaan naar het zuiden, dus onze wegen zullen scheiden. Ik zal Cambodja missen, maar gelukkig kom ik er nog terug tegen het einde van mijn reis.