Fam's Road Adventures part 2

De nacht voor we Siem Reap zouden verlaten was een groot feest. We namen afscheid van de Aussies die we op het eiland in Sihanoukville hadden ontmoet tijdens nieuwjaar, want wij gingen richting Bangkok en zij richting Vietnam. Nu hebben we elke dag gefeest, of we nu om half 8 op moesten staan de volgende dag (1x) of om kwart voor 5 (2x), dus dat de bus om 8 uur zou vertrekken maakte ons niets meer uit. Ik geloof niet dat ik ooit zo lang achter elkaar zo weinig geslapen heb. Maar het was de moeite meer dan waard, want het feestje was minstens zo gezellig als tijdens nieuwjaar. Ik heb zeker 3 centimeter eelt aan mijn voeten erbij gedanst.

Na welgeteld 1 uur slaap was het tijd om op te staan en de bus te pakken. Ontbijten was een zeer gevoelig onderwerp, dus het meeste namen we mee in de bus, alwaar we in een onmiddellijke coma vielen. Helaas duurde dat niet lang, want het bleek dat op de weg naar Thailand geen spoor asfalt te bekennen valt. Jawel dames en heren, de hoofdweg van de grote steden van Cambodja naar Thailand is een dirt road! De chauffeur scheurde er met een rotgang overheen alsof zijn vrouw in Bangkok met noodles zat te wachten. De ramen ratelden vervaarlijk in hun gammele kozijntjes en elke keer als ik in slaap viel met mijn hoofd ertegen stuiterde ik er vanaf alsof ik een kopstoot kreeg van een Shaolin-monnik. De airco deed het natuurlijk niet en er ontstond een kiezen uit twee kwaden: het raam dicht en andermans zweetlucht inademen of het raam open en zware stoflongen oplopen. Gelukkig hoefden we niet te kiezen, want 20 minuten voor de Thaise grens ging de bus kapot. Iedereen eruit, en verassing verassing, de chauffeur had niet de juiste gereedschappen om het te maken. Onze eerste reactie was deze keer niet kaarten en vodka drinken op de weg, maar een heuse jamsessie met Laurence op de mandoline en Erin op gitaar. Na een tijdje kwamen er minibusjes om ons op te pikken en naar de Thaise grens te brengen. Vol goede moed togen we verder... om 10 minuten voor de grens een lekke band te krijgen. Ik kon niets anders doen dan keihard lachen. Alle bussen waarin ik tot nu toe heb gezeten zijn kapot gegaan.
De Khmer namen niet de moeite om iedereen uit te laden toen ze de bus gingen opkrikken om het wiel te vervangen. Een afgebroken krik was het gevolg. Desalnietteplus kregen ze het uiteindelijk toch voor elkaar om het ding te fixen. Na de grensformaliteiten (dat duurt lang!) gingen we in een luxe bus op weg naar Bangkok. Ik heb niet geteld hoeveel uur we precies onderweg zijn geweest, maar het loopt tegen de 15.

Tegen de tijd dat we daar aankwamen waren we natuurlijk halfdood. Dat hield ons echter niet tegen om in een twijfelachtige taxi te stappen en naar een echte Thaise ping-pong show te gaan kijken. Voor de onschuldigen onder jullie; dit is een show met vrouwen die kunstjes vertonen door allerlei objecten in en uit een zekere lichaamsholte tevoorschijn te toveren. Deze objecten varieren van 30 meter lange linten tot een rij mega-scherpe scheermesjes. Ze kunnen colaflesjes openen, sigaretten roken en kaarsen uitblazen. Ook schieten ze bananen door de zaal alsof het niets is. Ik was behoorlijk onder de indruk, maar ik heb Kris die nacht horen gillen in zijn slaap om alsjeblieft te stoppen met het sproeien van cola in zijn gezicht. Sommige mensen kunnen blijkbaar niet aan dit soort zaken wennen, ookal hebben ze vantevoren nog zo'n grote mond...

Volgende bestemming: Chiang Mai, Noord-Thailand.