Cameron Highlands

De Cameron Highlands zijn de enige plek in heel Maleisie waar het op het moment geen zweten geblazen is. Het is hoog in de bergen, en dus staat er een heerlijk zonnetje, maar is de lucht ijl en fris. Na het zweterige, bedompte KL zeker vrij letterlijk een verademing.

Je hebt hiken en je hebt hiken. En dan heb je ook nog hiken! Ik deelde in KL een kamer met een Canadees en we besloten samen verder te reizen. Zijn naam is Jason en hij lijkt echt als twee druppels water op Geert (van de buitenkant dan). Op onze eerste hike door het regenwoud kwam ik er achter dat hij een fanatiek hiker en mountainbiker is. Dat bleek voornamelijk uit het feit dat we na twee uur vertikaal omhoog klimmen langs boomwortels en lianen, ik hyperventilerend en nat van het zweet over een boomstronk neerviel om uit te hijgen en hij nog niet eens merkbaar zwaarder ademhaalde. Maar wat was het de moeite waard! Nooit zal ik genoeg krijgen van de Aziatische jungle. Het is gewoon zo... tja.. groen! Je denkt dat groen gewoon groen is, totdat je hier bent en er zo'n 4250245276 verschillende kleuren groen blijken te bestaan. Tja, dat is gewoon cool.

De hike vandaag ging door de jungle en vervolgens over een weg omhoog naar een theeplantage, die alle dagen open is behalve natuurlijk op maandag. Loop je daar 3 uur voor over een teerweg omhoog, kun je niet eens een kopje thee drinken aan het einde! Nou ja, het was in elk geval erg mooi om erheen te lopen over het Maleisische platteland. Overal worden groentes en kruiden verbouwd op terrassen met zelfgefabriceerde irrigatiesystemen. Kippen en katten lopen overal tussendoor, maar de honden zitten vrijwel allemaal aan de ketting of in een hok. De theeplantage zelf, met zijn heuvels en heuvels aan theestruiken, doet nog het meeste denken aan een doolhof in de tuin van een Engels landhuis. De thee wordt verbouwd in een enorm gebied. De werkers wonen in speciale theedorpen op de plantage en het is mij een raadsel hoe zij hun werk kunnen doen op de steile kliffen waar de thee op groeit. Op de weg terug naar beneden kregen we gezelschap van een vrolijke hond die we Chang noemden (naar mijn favoriete Thaise bier). Echt een superschattig beest die ik zo mee naar huis had willen nemen!

Het voordeel EN het nadeel van een jungle in je achtertuin zijn natuurlijk de beesten. Hoewel ik uitermate gecharmeerd ben van de krekels onder mijn raam, zijn andere wild-life encounters vaak wat minder. Ik liep zo op mijn blote voeten naar de keuken toen ik ineens het gevoel had in een brandende peuk te staan. Natuurlijk sprong ik een meter de lucht in en veegde ik snel mijn voet af aan de mat. Maar wat brandde het zeg! Ik was al een bakje water aan het pakken om te koelen toen een gast van de hostel even ging kijken en met een pincet een 'doorn' uit mijn voet viste. Jaja, doorn my arse; dat was overduidelijk de gifkaak van een dikke vette spin. De spin zelf lag een beetje in de kreukels nadat ik mijn maat 38 op zijn hoofd had gezet, dus we zagen niet echt wat voor een het was. En dan begint het bidden he. Bidden dat het geen giftige spin is en dat je 5 minuten later nog kunt ademhalen. Als die 5 minuten voorbij zijn en je beseft dat je nog leeft, begin je te bidden dat je voet niet gaat opzwellen, vervolgens dat het niet zeer blijft doen zodat je nog kunt lopen, en als laatste dat je over 3 dagen geen zwarte plekken ziet verschijnen die duiden op weefsel necrose (afsterven van weefsel) en je alsnog je voet moet laten amputeren.
Nu wilde het toeval (?) dat er een spinnenexpert op de benedenverdieping van mijn stapelbed logeerde, en die wist me wel gerust te stellen dat als het een van de twee erg gevaarlijke Maleisische spinnen was geweest, ik nu echt allang dood zou zijn. Ik zou in plaats daarvan slechts 3 maanden ondraaglijke pijn en jeuk hebben. Right... thanks man.
Het voelt na een paar dagen nog steeds alsof ik op een ei loop en het jeukt als de hel, maar alles doet het nog. Wel hou ik stiekem nog eventuele zwarte plekken in de gaten...

Morgen verlaten we deze mooie plek weer voor hele andere activiteiten; bruin worden op het strand op het eiland Penang. Tussen al deze doorgewinterde reizigers die al maanden onderweg zijn, steek ik zo wit af dat ze hun zonnebril opzetten als ik in de buurt ben, dus daar moet nodig wat aan gedaan worden!