Vermist vriendje en apen in Penang

Penang is een eiland aan de westkust van Maleisie en voor Jason en mij een welkome afwisseling van het hiken in de highlands. In een bus die luxer was dan een business class stoel in een vliegtuig togen we naar het noorden van het eiland, waar we kamp opmaakten in een klein niet-toeristisch dorpje aan de rand van Penang's nationale park. We hadden gelezen over Monkey Beach, een strand met niemand erop, behalve een aantal groepen makaken die daar woonden. Nu heb ik een zeer gerechtvaardigde hekel aan makaken, maar Jason wilde het wel eens zien, dus wij hiketen (alweer) de anderhalf uur door de jungle om er te komen. Ik was er tijdens het lopen niet helemaal bij, aangezien het al een week geleden was dat ik voor het laatst wat van Chris had gehoord. Die was op dat moment in Burma (Myanmar) en hoewel ik er wel rekening mee had gehouden dat hij van tijd tot tijd niet bereikbaar zou zijn via internet of telefoon, vond ik het toch wel erg lang duren. Zeker omdat een van de laatste keren dat ik hem sprak, hij me vertelde dat hij die ochtend uit het raam van een brandende streekbus geklommen was. Nu ben ik niet zo van het paniekende soort, maar toen zijn ouders me begonnen te bellen en smsen of ik al wat gehoord had, en zelfs de Australische ambassade in Yangon hadden gebeld om te vragen of hij daar misschien aangespoeld was, begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken. We hadden rond de 20e afgesproken in Kota Bahru, en ik besloot af te wachten. Als hij niet op de afgesproken tijd zou komen, zou ik naar Bangkok gaan met de trein, en dan een vlucht nemen naar Burma om hem te gaan zoeken. Jason liet zich niet afpoeieren door mijn stoere praat en had al besloten met me mee te gaan, mocht het zover komen. Tot dan was het afwachten...

Monkey Beach was de moeite waard. We zagen enorme vlinders in het park, monitor lizards, zwarte apen in de bomen en enorme spinnen (tot grote horror van Jason, die een spinnenfobie heeft). Op het strand vonden we ook Daniel, een kuilengravende Duitser, en Peter, een Tilburgenaar met dito Brabo accent. De lol begon al toen Jason zijn tas neerlegde en binnen een nanoseconde 3 meter en gillend als een meisje achteruit sprong. Dat kon maar 1 ding betekenen, dus ik zat er natuurlijk met mijn camera meteen bovenop; een enorme wolfspin met een eicapsule onder haar buik geklemd, kroop op haar dooie akkertje over de tas. Terwijl ik superenthousiast foto's maakte, stond Jason op een afstandje te rillen in 35 graden zon. "Issie al weg?" Ik heb de spin met een stokje in de bush gezet en Jason kon weer opgelucht ademhalen.

Ander interessants was een enorme aangespoelde kwal met een diameter van 50 cm (waarna, verassend, niemand meer wilde zwemmen) en natuurlijk de hondsbrutale makaken. We hadden kokosnoten leeggedronken en de apen waren uit op het vlees wat er nog inzat. Wij waren in een gulle bui, ookal fluisterde een stemmetje in mijn achterhoofd: "Ga nou geen apen voeren, je weet dat dat eindigt in problemen." En ja hoor, nadat de baas van de troep onze kokosnoten had leeggelepeld, vond hij het tijd om onze tassen ook maar meteen te inspecteren op hapjes. Voordat we er erg in hadden snaaide hij een pak koekjes onder Peter zijn neus vandaan. Jaja, zo lust ik er nog wel ene, dacht ik. En ging erachter aan. De aap in kwestie schrok daar zo van dat ze de koekjes liet vallen en er krijsend vandoor ging.
Fam: 1
Apen: 0

Maar de baas liet zich niet kisten en ging voor de rugzak. Schreeuwend renden we erop af, maar geloof me, ze zijn misschien 10x zo klein, maar een boze makaak die zijn slagtanden laat zien op 10 centimeter afstand van je scheenbeen is geen pretje! Hij was niet zo makkelijk weg te jagen als ik dacht!
Fam: 1
Apen: 1

Wat mensen echter onderscheidt van de meeste primaten is hun intelligentie in combinatie met het gebruik van werktuigen. Baas Makaak ging weer voor de volledige tas, maar deze keer greep ik een handdoek, en draaide deze tot een goeie, stevige zweep. Iedereen die een broer of zus heeft weet hoeveel schade je kunt aanrichten met een handdoek-zweepslag. Blauwe plekken blijven nog weken lang zichtbaar en de pijn is scherp, alsof je wordt gebeten door een klein knaagdier. Aap krijst, Fam zegt: *klats*
Fam: 2
Apen: 1

Vanaf dat moment was het duidelijk; onder de bomen is apenterrein, op het strand is mensenterritorium. Verbazingwekkend genoeg waren beide partijen het eens en konden we de middag in vrede voortzetten.

Na twee nachten daar, begon ik me toch wel erg zorgen te maken om Chris. Ik kreeg nachtmerries (als ik al kon slapen) en de eetlust had me verlaten. Het is echt niet leuk om niks te horen als je weet dat je kerel in een land zit waar de regering een hekel heeft aan buitenlanders en je je schoonmoeder nog niet in een van de onhygienische ziekenhuizen zou stoppen. Ik telde de dagen af.