Kota Bahru en de Perenthian Islands

Op de laatste avond in Penang, nadat ik ongeveer 47659850 keer mijn mail had gechecked op bericht van Chris, was hij eindelijk boven water. Opgelucht smste ik zijn ouders, en daarna mijn ouders en vrienden om te vertellen dat ik niet op een reddingsmissie naar Burma zou vertrekken. Jason werd ontslagen van zijn vrijwillige belofte met me mee te gaan en boekte een bus naar Taman Negara, voor nog wat hiken (want dat hadden we nog niet gedaan). Ik vertrok, moe en slap, naar Kota Bahru, aan de oostkust van Maleisie, om op Chris te wachten. Na mee dan 30 uur reizen kwam hij moe, stoffig en bezweet aan. Ik heb een kwartier lang met mijn armen om hem heen gestaan en onbeschaamd staan huilen van opluchting. Hij kreeg niet eens de tijd om zijn tas af te doen. Zowiezo is het geen pretje om elkaar 3 maanden niet te zien, maar om meer dan een week in onzekerheid te zitten was echt verschrikkelijk. Ik was 2 kilo afgevallen omdat ik niet kon slapen of eten en mijn heupbotten staken uit alsof ik recht uit een concentratiekamp kwam. Op de een of andere manier was alles weer goed toen we bij elkaar waren. Nou ja, we hadden we wat issues om uit te werken, want zoals gezegd is 3 maanden elkaar niet zien, met alle dingen die er gebeuren in zo'n tijd, geen makkelijk iets. Zeker niet als je dat al meer dan een jaar volhoudt. We besloten om het rustig aan te doen en weer langzaam aan elkaar te wennen en naar elkaar toe te groeien. De luxe die we nog niet gehad hebben sinds we elkaar kennen hebben we nu wel en dat is tijd. 3 maanden samen in Azie en 6 weken samen in Nederland. Alle tijd om de draad weer op te pakken en te kijken waar onze relatie heen zal gaan.

We besloten om 2 dagen uit te rusten in Kota Bahru, een onooglijk klein moslim stadje, en van daaruit naar de Perenthian Islands te gaan. Daar hadden we goede dingen over gehoord en we dachten dat we daar de tijd wel zouden kunnen nemen voor elkaar.
Het bleek een uitstekende keuze te zijn. We konden onze ogen niet geloven toen we met de boot afgezet werden op het strand; het zand was witter dan wit en zacht als poedersuiker. Er zijn daar geen wegen of auto's, alleen maar een paar hutten en barretjes op het strand en verder bergen met ongetemde en ondoordringbare jungle. Maar wat mij het meest betoverde was de kleur van het water. Ik dacht altijd dat ansichtkaarten met dat soort eilanden erop, gephotoshopt waren. Eigenlijk dacht ik dat nog steeds toen ik zag hoe turkooisblauw overliep in diep azuur en we vanaf de boot de bodem konden zien op meer dan 10m diepte. Ik kon werkelijk mijn ogen niet geloven. Zonder op te scheppen kan ik wel zeggen dat ik zeker op mijn duikreizen veel eilanden en zeeen heb gezien, maar de kleur van dit water was zo adembenemend blauw dat we ervan overtuigd waren dat iemand elke dag voor zonsopgang een paar milioen liter kleurstof 'blauw 001' erin dumpte.

Op het eiland zelf was, zoals we al hoopten, niks te doen behalve op het strand liggen, snorkelen, eten en 's avonds rum drinken op het strand. Er waren aardig wat backpackers en we hebben ons dan ook een week lang uitstekend vermaakt. Net zoals in het noord Thaise stadje Pai bleven we eigenlijk gewoon hangen ("Okee, nog 1 dagje dan..."). Na een aantal dagen stond ook Jason ineens voor onze neus, wat een geweldig leuke verassing was. We zijn op een snorkeltour geweest waarin we in 5 stekken 6 blacktip reef sharks hebben gezien en met 4 enorme zeeschildpadden hebben gezwommen. We hebben verse vis gegeten (waaronder rog; niet aan te raden want er komt een ammoniaklucht van het vlees af die te vergelijken is met een ongeventileerde koeienstal). We hebben 's nachts met onze blote voeten zonder zaklamp in een termietenkolonie gestaan (ook af te raden) en varanen van 3+ meter lang bewonderd die gewoon op hun dooie akkertje langs ons houten hutje kuierden. We zagen vallende sterren, liggend op onze rug op het strand, onder een sterrenhemel die zo helder was dat je hersenen de weidsheid ervan niet kunnen bevatten. We hadden de daarbij behorende diepe gesprekken met medereizigers, waarvan eentje een undercover Lonely Planet schrijver bleek te zijn. Kortom; het was geweldig mooi. Maar hoewel Chris nog had kunnen blijven, begon het bij mij te kriebelen. Ik was tenslotte nog maar 2 weken onderweg en voelde het avontuur weer trekken. Volgende stop: Taman Negara, het grootste nationale park van Maleisie, waarin je onder meer tapirs, tijgers en could leopards kunt spotten.