Jungle avontuur in Taman Negara

Het grootste natuurreservaat van Maleisie heet Taman Negara. Het is ongeveer 4400 hectare groot en de foto's van de bewegingscamera tonen tapirs, cloud leopards, tijgers en beren. Al bij mijn aankomst in KL had ik besloten om hoe dan ook het park in te gaan en er de nacht door te brengen. Chris had nog zijn twijfels, de schattige stadsjongen, maar tegenwerken had geen zin. Dan moet je maar geen bioloog als vriendin nemen. We namen de "Jungle Train" naar het park en dat op zich was al een avontuur.

De Jungle Train gaat met een slakkengangetje van 50 a 60 km per uur door de jungle en stopt, zoals Chris het zo mooi zegt, "in every bum-fuck little town between here and Singapore". Het was echt een karkas van een vehikel. De ventilators waren allemaal kapot, de stoelen konden alleen maar op de ligstand omdat de hendels waren afgebroken en bijna alle deuren stonden open tijdens het rijden om een beetje frisse lucht binnen te krijgen. Over de toiletten zal ik maar zwijgen. Ik ging nog liever aan d ebuitenkant van de trein hangen omt e plassen dan dat ik daarop zou gaan zitten. Negen uur lang zaten we in een sauna, maar ik had een plekje gescoord naast de deur en kon zo regelmatig mijn hoofd buiten hangen om te ademen. Het was wel uitkijken geblazen, want voor je het wist hing je met je bakkus ergens in de lianen.

Het park was echter de moeite van de reis waard. We boekten een bed in een van de 'hides', wat zoveel inhield als een nacht doorbrengen in een wildhut met uitzicht op waterholes, waar de dieren 's nachts komen drinken. Gewapend met voedsel, water en muggenspray togen we op weg.
Na ongeveer 100 meter vertikaal klimmen en 3 termieten heuvels later, lagen we al op apegapen. Man, wat is het heet daar! Reken op 35 graden en een luchtvochtigheid van bijna 100%. Daar loop je dan te zweten en te hyperventileren alsof je elk moment kunt flauwvallen.
Een kennismaking met het plaatselijke wildlife zat er ook al gauw in toen Chris weer eens met zijn sandalen in de termieten ging staan en we bij elke stap de bloedzuigers over de bosgrond zagen kruipen. Dat zijn ook een stel rare wezens zeg. Ze kruipen overal op en onder en zelfs als je je broek in je sokken hebt gestopt en zware hiking boots aan hebt, krijgen ze het nog voor mekaar om je te beparasiteren. Ze vinden dan een lekker stukje vel en verdoven dat met hun speeksel. Vervolgens prikken ze met hun snuit er doorheen en zuigen ze zich zo snel mogelijk vol met bloed. Als ze genoeg hebben vallen ze eraf, maar de wond blijft open doordat het speeksel ook anti-stollingsmiddel bevat. Het ziet er erger uit dan het is, want je bloedt als een rund voor de eerste 2 uur en alles zit dan onder. Gelukkig kan het geen kwaad, want ze dragen geen enge ziektes zoals teken en je voelt er niks van.

Na een stevige wandeling van een paar uur bereikten we een vleermuizengrot met honderden kleine vleermuizen die zo dichtbij aan het lage plafond hingen dat ik ze zo eraf had kunnen pakken! Nog een kilometer verder en we kwamen aan bij de hut. Toen we de deur opendeden en de bedden zagen, wisten we meteen dat het een lange nacht zou worden; er waren geen matrassen. Okee, dus daarom namen andere mensen dus een matje mee. Duidelijk.
Die avond hebben we een aantal beesten gezien, maar niks groots. Wel veel vuurvliegjes, vleermuizen, een dikke vette spin zo groot als mijn hand, een enorme gekko in de badkamer en de zeer bedreigde Japanse Kamikazeslang, die toen hij Chris zag spontaan zelfmoord probeerde te plegen door van het dak te springen. Het was ons dan ook meteen duidelijk waarom dit een zeldzame soort is.
Het mooiste van slapen in de jungle vond ik de achtergrondmuziek. Duizenden krekels, vogels en chicaden componeren een stuk wat de hele nacht doorgaat en wat ik voorheen alleen kende van meditatie-relax-CD's. Hoe langer je luistert, hoe meer verschillende tonen je hoort en we hebben allerlei vogels sms-geluiden en ringtones horen zingen die net echt waren. Als Jamba daar nou eens een voice-recorder naast zou zetten zouden die irritante reclames misschien nog de moeite waard zijn.

De volgende ochtend werden we wakker met onze heupbotten en schouders in de prak van de harde planken en totaal gemolesteerd door de muggen en bloedzuigers, maar het was een nacht om niet te vergeten!