Monster hike

Haaidiehoo, groeten uit Java! We zijn gister aangekomen, na op grootse wijze afscheid genomen te hebben van Sumatra.

Aangekomen in de stad Bukittingi, Sumatra, viel ik als een opgebaard lijk uit de bus. De reis was 17 uur lang en ik was de dag ervoor ziek geworden.

Ziek worden is iets wat bij reizen zoals deze standaard zit inbegrepen. Meestal kun je verschillende pakketten nemen als je boekt in Nederland, afhankelijk van waar je heen gaat. U gaat naar Kenia? Aha, dan zit daar nu gratis buiktyfus bij mevrouw! Of wat dacht u van malaria in Sri Lanka? Of toch liever difterie in Myanmar?
Bescheiden als ik ben koos ik deze keer voor de minder originele, maar mateloos populaire optie voedselvergiftiging. Ik kon kiezen uit twee vormen: de snelle versie, die optreedt na een paar uur en je 1 nacht kotsend en schijtend op de w.c. zet, om de volgende dag weer te verdwijnen, OF de langzame versie, waarbij de ziekte langzaam steeds erger wordt en pas echt goed aanzet als je net in de bus gaat, om je vervolgens dagenlang uit te schakelen. Omdat ik op mijn reis vorig jaar alle vormen had overgeslagen, werd het optie twee. Ik zal jullie niet vermoeien met de details, maar laat ik het erbij houden dat ik blij was dat Chris er was, want ik weet niet eens meer hoe ik van de bus naar het guesthouse ben gekomen. Je weet dat het echte liefde is als je vriendje je haar uit je gezicht houdt tijdens het kotsen en je daarna nog durft te kussen. Okee, wel na het tandenpoetsen.

Na een paar dagen beroerd op bed ging het weer wat beter en besloot ik een test-hike te gaan doen door het regenwoud, want er stond een rafflesia in bloei! De rafflesia is de op 1 na grootste bloem ter wereld. Het is een parasitaire plant die zelden bloeit, maar als hij het op zijn heupen krijgt produceert hij een enorme bloem tot wel 2 meter in doorsnee. Het ding stinkt enorm naar rottend vlees, om de vliegen aan te trekken die voor de bestuiving moeten zorgen. Dit was gelukkig een vrouwtjesbloem, dus de stank was niet te erg. Het was maar 'een kleintje' (zo'n 60 cm), maar toch iets wat ik erg de moeite waard vond. Het duurt maanden en maanden voordat een knop bloeit en als hij bloeit, duurt dat 4 dagen voordat alles weer wegrot. Best uniek als je het mij vraagt.

De hike ging best goed, wat me het zelfvertrouwen gaf om de moeder aller Sumatraanse hikes te gaan ondernemen; het beklimmen van de actieve vulkaan Merapi. Er werd ons verteld dat we 's avonds moesten beginnen en in het donker naar de top moesten gaan, want de zonsopkomst over de krater was een van de mooiste momenten die je in Sumatra kunt meemaken. Dat moesten wij zien natuurlijk! Je kon in 5 tot 7 uur naar de top klimmen en dan enigzins sneller weer afdalen. Dat klonk wel avontuurlijk, dus Chris en ik gingen een poging wagen.

Ik geloof niet dat ik ooit zo lang achter elkaar gelopen heb. Allereerst hadden we de moeilijkheidsgraad van de beklimming grof onderschat; die heuvel ging echt zo vertikaal omhoog dat we met handen en voeten aan het klimmen waren. En in het pikkedonker in de jungle is dat echt een bitch, dat kan ik je wel vertellen. Gelukkig vonden we een groepje van 12 lokale studenten die ook bezig waren en die allemaal een rokers-conditie hadden, dus voor de gezelligheid en mentale steun sloten we ons daarbij aan. Om 4 uur in de ochtend waren we nog maar een uur van de top verwijderd en sloegen de studenten een kamp op.

Hun voorraden voor de klim waren iets anders dan die van ons. Wij hadden 3 liter water per persoon, een goed verpakte maaltijd nasi goreng, Redbull, ORS, een EHBO kit en zaklampen. Zij hadden sigaretten, teenslippers, koffie, een tentje, aanstekers, een gitaar en een TV (!). Tja, het is maar hoe je je proiriteiten stelt natuurlijk. Maar uiteindelijk toen we alles met elkaar deelden bleek er genoeg voor iedereen. Het was daar KOUD, zo vlak onder de top. Ik schat dat het zo'n 5 graden was en er stond een snijdende wind. Toen Chris en ik werden uitgenodigd om een uurtje te slapen in Jefry's tentje, twijfelden we geen moment. Het was erg interessant om met 4 mensen in een 1-persoons tentje te slapen op helling en een rotsbodem van vulkanisch gesteente. Ik heb wel eens lekkerder gelegen. Toegegeven, het was wel lekker warm en zeker beter dan buiten.

Een uur later besloten we weer op pad te gaan. De studenten hoefden niet zo nodig de zonsopgang te zien, dus die bleven nog even liggen. Wij begaven ons naar de top en dat was het zwaarste deel van de klim. Het was pikdonker, er groeiden daar alleen wat vage korstmossen en de rest was inktzwart, met rookpluimen en mist overal om ons heen en een afgrond achter elke rots. We waren uitgeput van het urenlang omhoog klimmen in het donker en kwamen amper meer voouit. Als een van ons het opgaf en zich hijgend vastklemde aan een rots, trillend en zwetend, was daar altijd de ander weer voor een peptalk; "Come on Mr. Frodo! You can do it! Not long now." De Lord of the Rings was er niks bij, ik zweer het je. Mount Doom in Mordor is echt een eitje vergeleken bij de laatste meters van Merapi.
Toen we eindelijk de top hadden bereikt (en natuurlijk meteen de Ring in het vuur hadden gegooid) waren we door het dolle heen! Er stond een snijdende wind met windkracht Noordzee, en alles was zeiknat omdat we in een wolk zaten, maar een paar duizend meter lager konden we de stad zien liggen in het donker en de duizenden kleine lichtjes schenen ons vriendelijk tegemoet vanuit het dal. Dat was een prachtig gezicht.

De spectaculaire zonsopkomst ging verloren in de mist en verstikkende zwaveldampen, maar toen enkele studenten boven waren aangekomen (de anderen bleven nog een dagje kamperen op familiecamping Mount Doom) besloten we de korte weg naar huis te nemen.
Ja, dat dachten wij dus. Ze spraken niet heel goed Engels, en dat was de reden dat we uiteindelijk duizenden meters steil naar beneden moesten lopen door een prachtig regenwoud (dat dan weer wel), maar wat ons van 6 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags gekost heeft. Probeer dat eens te doen op een halve maaltijd nasi goreng en brakke knieen. Wij waren nog de gelukkigen met onze bergschoenen; de studenten deden de hele klim op Converse gympen, die ze tegen het einde de met veters om de hele voet moesten binden, omdat de zolen waren losgeraakt van de rest van de schoen. Verder moesten ze de halve weg door de modder skieen, want er zat 0 profiel op. De hike duurde op die manier ongeveer 3 keer langer dan geplanned! Maar je maakt wel vrienden op die manier. Samen lijden schept een band, zeg ik altijd maar. Jefry nam ons mee naar zijn moeder, die een restaurantje runt, alwaar we als hongerige wolven aanvielen op een maaltijd van tofu, gebakken bananen en noodles. Heerlijk!

We zijn die dag 5 keer dood gegaan van het gebrek aan slaap en pijn in enkels en knieen, en halfdood sleepten we elkaar terug naar ons guesthouse. De volgende dag konden we natuurlijk amper lopen, maar de dingen die we gezien hebben, het afzien (goede relatietest) en gewoon het feit dat we het gehaald hebben, maakt dit tot een van mijn beste reisavonturen tot nu toe. Dat zeggende, als je me zou vragen om het weer te doen zou ik je waarschijnlijk vriendelijk verzoeken in de krater te springen...